شهید آوینی


مشکات نور

 
زينب كبري مهين مشكات نور 1            عالمي روشن ز نورش همچو طور 2

دختر زهرا كه ماه آسمان            سجده آرد نزد او بر آستان

ملتمس از جوي فيضش مريم است            عيسي از انفاس وي فرّخ دم است

در عوالم هر چه انوار رب است            بينم از مشكات ذات زينب است

زن، كه ديده صاحب حكم و قضا؟               جز وليّه حق و دخت مرتضي

گرچه زن گفتن بود از ما خطا                لافتي را زاده آمد لافتي

زينب كبري گرش داني تو زن            جاهلي جاهل ز دانش دم مزن

بحر را فرزند، درّ و گوهر است            ماه اگر فرزند آرد اختر است

گر در آيينه بتابد مهر و ماه            ماه اگر خوانيش نبود اشتباه

الغرض فرزند، مرآت اَب است            دختر شير خدا هم زينب است

اوست دنياي من و عقباي من            توشه امروز و هم فرداي من

هم حيات و هم ممات من بدوست            هم پناهم از زمانه فتنه جوست

اتكالّم در همه عالم بر اوست            مرمرا خاك در او آبروست

ني مرا اوتاد 3 را، ابدال 4 را            ني مرا، جبريل را، ميكال را

ني مرا شاهان هفت اقليم را            صاحبان افسر و ديهيم را

مدحت او چون توان تقرير كرد؟            وحي بتواند بشر تقسير كرد؟

نور وي مصباح بينش آمده                   آفتاب آفرينش آمده

        درّة البيضاي 5 درياي وجود                  بلكه خود درياي علم و فيض و جود

الغرض مستغني از مدح من است            مدح او چون مدح صبح روشن است

هفت كوكب از جمالش خوشه چين            هشت جنّت راست بانوي مهين

خود بهشت اندر جوار كوي اوست            نهر كوثر رشحه‌اي 6 از خوي اوست

لطف او را سايه ناپيداستي            در عبارت سدره و طوبي استي

اوست دين و مذهب و ايمان من            روشن است از پرتو او جان من

غير درگاهش مرا نبود پناه            هر چه دارم دارم از اين بارگاه

عاصيان را اي كه باب رحمتي            بر من از رحمت ولي ّ نعمتي

آن چه از دستم بر آيد اي بتول             باشد اين خدمت‌ گر افتد در قبول

آورم بر آستانت مور وش            اين مقامات حسيني 7 پيشكش

تحفه‌اي بهتر ازين نبود مرا            كاورم بر آن در دولتسرا

هشت جنّت را تو بانو بوده‌اي            از ازل بانوي مينو 8 بوده‌اي

بر جهاني هم تويي فرمانروا            دردمندان را تو مي‌بخشي دوا


پي‌نوشت‌ها:

1. مشكات: طاقي كه در آن چراغ و قنديل گذارند (غياث اللغات) چراغدان.

2. طور: منظور كوه طور است كه حضرت موسي(ع) در آن به مناجات پرداخت و با خدا سخن گفت.

3. اوتاد: (جمع وتد) در اصل به معني ميخ‌ها - در اصطلاح به پيشوايان طريقت و صالحان قوم گفته مي‌شود.

4. ابدال: (جمع بدل و بديل) مردان خدا - صالحان و نيكان كه تعداد آنان را هفت يا هفتاد دانسته‌اند كه هر كدام از آنان بميرد جانشينش را خداوند بر مي‌گزيند و يا برمي‌انگيزد كه جاي او را بگيرد.

5. دُرة البيضاء: مرواريد درشت سپيد و نوراني.

6. رَشحه: تراوش.

7. مقامات حسيني: منظور همين مثنوي (مقامات الابرار) است كه شامل مقتل كاملي از واقعه جانگداز كربلاست و ابيات مسطور از آن جا گرفته شده است.

8. مينو: بهشت

 اختر تابان عرفان

گوهر رخشان ايمان زينب(س) است            اختر تابان عرفان زينب(س) است

قطر‌ه‌اي کوثر ز آب رحمتش            بردباري شرمگين از همتّش

کيست زينب محرم بزم حضور            روي او تفسيري از «الله نور 1»

چون به ‌‌دنيا آمد آن فرخنده زن            شد به گيتي نور حق پرتو فکن

خانه زاد وحي حق تارخ گشود            آبروي آفرينش را فزود

زينب آن پرورده دامان عشق            نام او سر لوحه ديوان عشق

جان او از عشق حق افروخته            وز شرار عشق، جانش سوخته

عقل گشته مات از ايثار او            عشق سرگردان شده در کار او

مرد و زن خدمتگزار درگهش            توتياي چشم جان، خاک رهش

زينب آن دردانه آل رسول              دختر والاي زهراي بتول

بود از آغاز همگام حسين            نقش بر لوح دلش نام حسين

بسته پيمان با خدا روز الست            تا به راهش بگذرد از هر چه هست

صبر را بخشيده معنايي شگرف            وصف صبر او برون از حدّ حرف

از قيام روز عاشورا حسين                کرد دين را زنده در دنيا حسين

شد قيام او به عالم بي قرين            بود چون زينب در آن نقش آفرين

گر نبودي نقش او در اين قيام                بود اين نهضت قيامي ناتمام

کيست زينب آن که در کرب ‌بلا                شد خجل از صبر او کرب وبلا 2

رنج پيش او سپر انداخته                درد و محنت رنگ پيشش باخته

روز عاشورا به او چشم اميد            دوختند از پيرو برنا هر شهيد

جسم فرزندان او بر روي خاک            اوفتاده قطعه قطعه، چاک چاک

او حسيني بود و پروايي نداشت            جز خدا در خاطرش جايي نداشت

از برادر لحظه‌اي غافل نبود                    هيچ مشکل پيش او مشکل نبود

شعله‌ها از عشق عالم سوز داشت            آتشي در جان، جهان افروز داشت

در حريم قدس، محرم زينب است                معني عشق مجسّم زينب است

آفرين بر صبر طاقت سوز او                و آن تجلّي‌هاي جان افروز او

داشت بار اين رسالت چون به دوش            بيشتر از پيشتر شد سخت کوش

با اسيران صبحدم تا شام رفت            گاه در کوفه گهي در شام رفت

داشت در راه سفر آن پاک جان                از سر پاک شهيدان سايبان

چون به شهر شام زينب گام زد            آتشي از خطبه‌اش در شام زد

غنچه لب چون که زينب باز کرد            در فصاحت چون علي(ع) اعجاز کرد

از بيان گرم آن شيرين سخن                شد چو شب در شام، روز اهرمن

جاودان ساز مُحرّم با پيام            زينب است آري الي يوم القيام 3

يا رب از عشقش دل ما زنده کن            همچو خورشيد فلک تابنده کن

پی نوشت ها :

1. الله نور... . اشاره است به آيه مبارکه: الله نور السموات و الارض؛ «خداوند متعال نور و روشنايي آسمان‌ها و زمين است». (آيه 37 سوره نور)

2. کرب و بلا: اندوه و مصيبت و سختي و آزمايش.

3. للي يوم القيامة: تا روز قيامت ، تا روز رستاخيز
Copyright © 2003-2022 - AVINY.COM - All Rights Reserved
logo