بحث موسیقی و حواشی آن همواره بعد از انقلاب از نگاه گوناگون به آن پرداخته شده است.جدا از بحث جذابیت آن برای قشرهای مختلف و مخصوصاً قشر جوان، عملکرد مسئولین مربوطه در باره این موضوع و برخورد با آن عملا بیش از این هنر پرطرفدار زیر ذره بین بوده است.

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان یکی از متولیان اصلی این هنر، همواره در برهه های مختلف با توجه به نام وزارت خانه و مسئولیت های مختلف عملکرد مختلفی داشته است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوران مدیریت کنونی علی جنتی از این امر مستثنی نبوده و درباب موسیقی نگاه و عملکرد مختلفی از سوی مسئولین مربوطه و شخص علی جنتی صورت گرفته است.اما در این دوره بحث ها و عملکرد وزارت ارشاد با توجه به بحث مجوز تک خوانی زنان وارد مرحله جدیدی شده است.

پس از اجرای ویژه سی‌امین جشنواره موسیقی فجر بود که علی جنتی در جمع خبرنگاران با رد بحث مجوز به تک خوانی زنان مدعی شد: مسایلی که اخیرا در خصوص تک‌خوانی بانوان مطرح شده، از اساس اشتباه است و هیج پایه‌ و اساسی ندارد. به هیچ آلبوم تک‌خوانی بانوان از طرف وزارت ارشاد مجوز داده نشده است و هر چه هست هم‌خوانی بوده است.

بعد از این اظهار نظرها و با گذشت زمان ابعاد جدیدی از فعالیت با مجوز زنان هنرمند در عرصه موسیقی به ظهور رسید.از آواز و تک خوانی زنان در گوشه کنار شهرها و مجالس مختلف گرفته تا تیلیغات پرطمطراق آنها عملاً این امر را به اثبات رساند که نگرانی برخی از مراجع دینی و مردم درباره این مسئله بی دلیل نبود.

اما با این حال بازهم وزارت ارشاد به این مسئله ورود کرد که به نظر می رسید این ورود چندان از قبل تعیین شده و با برنامه ریزی نبوده و تنها به منظور ساماندهی کردن اعتراضات به سمت آرامش و البته خاموش جلوه دادن این فعالیت ها بود که عملاً با توجه به گسترده تر شدن این فعالیت ها آن هم با رنگ و لعاب جدید به تناقض مواضع وزارت ارشاد درباره تک خوانی زن دامن زده شد.

اگر چه شاید فعالیت زنان آن هم با این شرایط در این حوزه مورد استقبال و کف و سوت برخی از به اصطلاح روشنفکران قرار بگیرد اما مشخصا با توجه به اهمیت جایگاه زن و حفظ کرامت آن در جامعه اسلامی ایرانی این شرایط مورد اعتراض  قرار می گیرد اما به دلیل ورود وزارت ارشاد آن هم به صورتی که تنها نقش یک مسکن را برای حل این مشکل دارد و نه درمان قطعی.

در چنین شرایطی که فعالیت ها با عرف و اعتقادات مردم در تعارض قرار دارد، سکوت در برابر آن حتی به صورت مقطعی هم منطقی به نظر نمی رسد.چرا که جدا از زیر سوال بودن اصل مسئله یعنی تک خوانی زن، خوانندگی و هم خوانی و فعالیت های این چنینی ورود به مسئله فعالیت هنری آن هم با مجوز وزارت ارشاد حداقل صلاحیت هایی می خواهد که به نظر افراد مختلفی که به این هنر وارد شده اند از آن برخوردار نیستند که این امر با توجه به دلایلی نگرانی هایی را برای خانواده ها به وجود می آورد.

شکی نیست که موسیقی و حواشی آن در کشور مخصوصاً در میان قشر جوان پرطرفدار است و پای تک خوانی زن هم که به میان بیاید با توجه به اینکه در کشور در این زمینه فعالیتی بعد از انقلاب صورت نگرفته، حلقه طرفداران افزایش می یابد. به همین دلیل اعضا گروه های مختلف موسیقی بیشتر در دید جوانان قرار می گیرند و در این صورت با توجه به جذابیت هنر موسیقی آن افراد به عنوان الگوی جوانان معرفی می شوند اما آیا این افراد واقعا می توانند الگوی مناسبی لقب بگیرند؟آیا خانواده ها می توانند دل خوش باشند که الگوی فرزندشان به الگوی ایرانی اسلامی پایبند است؟سوالاتی که باتوجه به فعالیت های مختلف این افراد نمی تواند پاسخ آن مثبت باشد.

با مواضع دو پهلو وزارت ارشاد و شخص وزیر درباره فعالیت تک خوانی زن، اخیراً با شکسته شدن قبح این جریان، گروهی چند نفره از زنان با نام راستان اقدام به اجرای کنسرت موسیقی کرده اند.آن هم کنسرتی که یک خواننده زن دارد که ویژه بانوان برگزار می شود.جدا از این مسئله نکته قابل تامل این است که علاوه بر تبلیغات گسترده این کنسرت در رسانه های مختلف پای تبلیغات و پوسترهای این کنسرت که با عکس زنان اقدام به معرفی آنان کرده است، به برخی از نقاط مختلف شهر و بعضا منازل شخصی مردم راه پیدا کرده است.  این حرکت نا متعارف را می توان از زوایای زیر مورد بررسی قرار داد:

1- به نظر می رسد به منظور انجام هر کاری که حداقل بخشی از ساز و کار آن مرتبط با دولت است، اشخاص باید علاوه بر داشتن حرفه و تخصص حداقل ابتدایی ترین قوانین جامعه و کشور را رعایت کنند حال سؤالی که  مطرح می شود این است که چگونه افرادی که حتی ابتدایی ترین قوانین یک جامعه که حفظ حجاب است را رعایت نمی کنند، می توانند در زیر چتر قانون و مجوز فعالیتی داشته باشند که هم شرع آن را نهی کرده و هم عرف؟

2- انتشار تبلیغات گسترده از این کنسرت و ذکر نام خواننده زن به صورت تکخوان در آن، مهر تأییدی بر بی عفتی و پرده دری در حوزه موسیقی است که پیش از این توسط مراجع نیز مورد گوشزد قرار گرفته بود. تبعات چنین اقداماتی که هنجارهای اجتماعی و دینی را دچار انحطاط می کند در سالیان متمادی جبران ناپذیر خواهد بود. کما اینکه اثرات چنین تحرکاتی هنجارشکنانه از دولت های گذشته تا کنون در بافت فرهنگی و حتی زیرپوستی شهر نمود پیدا کرده است. در حقیقت وزارت ارشاد با چراغ سبز نشان دادن به هر موضوعی، راه را برای  یک مسیر فرهنگی دراز مدت تعیین می کند که یا به قهقرا می رود و  یا به سعادت!

3- امروزه شبکه های اجتماعی با توجه به فراگیر شدن آن و دید رسانه ای مردم به آن دیگر نمی تواند به عنوان یک حریم شخصی لقب بگیرد، چرا که عضویت بسیاری از مردم در آن و در دسترس بودن صفحات مختلف اجتماعی آن را عملاً به یک رسانه عمومی قرار داده است. با نگاهی به فعالیت های به اصطلاح اجتماعی این هنرمندان در صفحات مجازی شبکه های اجتماعی قبل از تأمل افکار عمومی به قانونی بودن برگزاری کنسرت آنها ذهنشان به زیرپاگذاشتن قانون بدیهی کشور جلب می شود و البته فعالیت هایی که به نظر می رسد بیشتر به قبح شکنی نزدیک است تا یک کار فرهنگی، و البته شاید پروراندن این سؤال تکراری در ذهن مردم که چگونه اشخاصی که کلیات قانون یک جامعه را زیر پا می گذارند می توانند به جزئیات(قوانین وزارت ارشاد برای هم خوانی زنان) پایبند باشند؟

حضور در جشن های زیرزمینی و پارتی های شبانه نه تنها بدون حجاب اسلامی بلکه با عدم پوشش مناسب، اختلاط با جنس مخالف، و ایجاد صفحه های اجتماعی خود برای آزاد نشان دادن آواز زنان و پرداختن به آن شبیه شعار آزادی یواشکی در بی حجابی، این شائبه را در اذهان عمومی به وجود می آورد که افرادی که الگوهای فرهنگی را زیر چکمه های زینت شده غربی له می کنند، چگونه می توانند به منظور ارائه کار فرهنگی هنری فعالیتی مثمر ثمر داشته باشند.

جالب اینجاست که نامبردگان فیلم ها و تصاویر آوازه خوانی را منتشر می کنند و در مقابل در پوسترهای شهری عبارت"ویژه بانوان" را درج می کنند. به راحتی می توان از این موضوع دریافت که راهی که قرار به پیمودن آن گرفته شده است به کجا ختم خواهد شد.

4- با نگاهی به فعالیت این اعضاء در خارج از کشور می توان به راحتی دریافت که بی حجابی، بی عفتی و هر آنچه که ناسازگار با وجاهت و جایگاه یک زن با وقار ایرانی است در این افراد دیده نمی شود و گویا تنها نامحرمان عالم مردان ایرانیان هستند و بس که این نامحرمی در کشور نیز با سیاست های اخیر وزارت ارشاد رنگ خواهد باخت.موضوعی که تصاویر آن را می توان در همان شبکه های اجتماعی به وضوح دید. 

تصاویر زیر زندگی اجتماعی گروه نوازندگان و خوانندگان زن هستند که امروز پوستر ها و بروشورها این گروه را در سطح شهر مشاهده می کنید:

در چنین شرایطی است که به نظر می رسد زدودن سایه ارزش بر کشور مرحله به مرحله اجرا می شود. ابتدا برای محک زدن اعتراضات و یا توجه مردم بحث تک خوانی مطرح می شود، بعد از آن در گوشه و کنار شهر آن هم با چراغ خاموش و بدون مجوز برگزار می شود و در ادامه هم در سایه مجوز پیگیر اجرا می شوند و تبلیغات میدانی و رسمی و احتمالاً در آینده هم تیلیغات بیلبوردی و بقیه ماجرا.

شاید همه این عوامل کنار هم چیده نشده اند تا با اعتقادات مقابله کنند. اما قطعاً اگر به آن بها داده شود به این امر ختم می شود.ایجاد بستر مناسب برای فعالیت های هنری آن هم با توجه به ارزش های مردم و جامعه، ایجاد سازوکاری که هنرهای واقعی را کشف و بی هنری هایی در قالب خودنمایی و عبور از ارزشها را دفع کند شاید برای عدم عبور از خط قرمزهای بعدی کارگشا باشد و بتواند مرحمی باشد بر زخم عمیقی که در بحث فرهنگ ریشه دوانده است.