منطقه مقدس

حدود 10 سال است که اسفند ماه در کشورمان رنگ و بوی دیگری پیدا کرده است. به قول یک تازه مسلمان لهستانی شما با کشته هایتان زندگی می کنید، آری گویی بهار از اول اسفند شروع می شود. بهار پیدایش خویش در پرتگاه های روزمرگی، بهار زنده شدن روح و آمادگی آن برای پیمودن طریق سعادت زن، مرد، دانشجو و... این بهار برای همه است و ثمره ی آب حیاتی است که از بدن هزاران شهید میدان عشق و حماسه به سرزمین های مقدس مناطق جنگی باریدن گرفته بود.

خاک عجیبی دارد این منطقه مقدس، به قول حاج حسین یکتا؛ اگر ما استخوان های شهدا را بعد از جنگ آوردیم و تشییع کردیم، گوشت و خون آن ها در منطقه ماند و تبدیل به خاک این مناطق شد. آری، خاکی که جسم شهید آنرا تشکیل داده باشد آن منطقه را مقدس کرده است. جسم هایی که هر لحظه آماده اطاعت پروردگار بودند، شبها از خوف و خشیّت الهی به خود می لرزیدند و روز ها در خدمت جهاد الهی بودند.

حال حرمی به وسعت تمام مناطق حماسه خیز کشورمان محل اتصال دلهای عاشقان به این پروانه های سو خته است.

وارد منطقه که می شویم در هر یادمانی شلمچه، اروند، طلاییه... جمع های چند صد نفره در جای جای این یاد مان ها به روی خاک نشسته اند، گوششان به راویان حماسه است و لبانشان مشغول ذکر همیشگی شهدا به نام زیبای امام عشق حسین بن علی (ع) است. به راستی که سر اتصال به خداست این مناطق نشستن بر روی خاک است، سجده های عاشقانه بر روی حنین خاکی انسان را به افلا کیان همسایه می کند. خاک الفتی دیرینه با فطرت آدمی دارد؛ حال اگر این خاک با اجزاء بهترین بندگان عجین شود اکسیری می شود که مس جان ها را به طلای حقیقت تبدیل می کند.

زمزمه ی بازدید کنندگان که ورد زبانشان و آرزوی قلبشان است: «رفیقان می روند نوبت به نوبت، خوش آن روزی که نوبت بر من آید» اتصال همیشگی شان به تبار شهیدان یاد آور می شود هر گروهی که وارد می شود به مناطق «ندای کجائید ای شهیدان خدایی» از جان های سوخته شان به گوش می رسد. این ندا نشان از هدف بازدید کنندگان مناطق است.

ای شهیدان خدایی اگر 8 سال پیکر شما بر این خاک ها افتاد تا هزاران سال مقتل شما در این مناطق مقدس سجده گاه عاشقان حقیقت خواهد بود.

 

منبع: سایت فرهنگ انقلاب اسلامی