وقوع غزوه بنی النضیر :
در چنین روزی در سال چهارم ه ق غزوه بنی
نضیر اتفاق افتاد . به نقل از کتاب زندگانى حضرت محمد(ص) ، نویسنده :
حجه الاسلام و المسلمین رسولى محلاتى - بنى النضیر تیرهاى از یهود
بودند که در جنوب شرقى مدینه سکونت داشتند و داراى قلعه و مزارع و
نخلستانى در آن محل بودند،اینان با پیغمبر اسلام پیمان عدم تعرض و
دوستى داشتند و متعهد شده بودند که بر ضد مسلمانان اقدامى نکنند و کسى
را علیه ایشان تحریک ننمایند .دو حادثه شوم«رجیع و بئر معونه»سبب شد که
دوباره زبان یهود به استهزاى مسلمانان باز شود و آنان را مورد شماتت
قرار دهند و سخنان ناهنجارى درباره پیغمبر اسلام بر زبان آرند و سبب
جرئت دشمنان و منافقین گردند. پیغمبر اسلام دیگر بار متوجه این دشمنان
داخلى گردید و در صدد برآمد تا از عقیده قلبى آنان نسبت به مسلمانان
مطلع شده و پایدار نبودن ایشان را در پیمانى که بسته بودند آشکار سازد.
کشته شدن آن دو عامرى به دست عمرو بن امیه سبب شد که پیغمبر اسلام در
صدد تهیه دیه و خونبهاى آن دو نفر بر آید و آنان را به کسان مقتولان که
هم پیمان با او بودندـبپردازد. و چون قبیله بنى عامر همانگونه که با
رسول خدا(ص)همپیمان بودند با یهود بنى النضیر نیز همپیمان بودند،رسول
خدا(ص)در صدد برآمد تا از یهود مزبور کمک بگیرد و به همین منظور با ده
نفر از یاران خود که از آن جمله على بن ابیطالب(ع)بود به سوى محله بنى
النضیر حرکت کرد و چون بدانجا رسید و منظور خود را اظهار کرد آنان در
ظاهر از پیشنهاد آن حضرت استقبال کرده و آمادگى خود را براى کمک و
مساعدت در این باره اظهار داشتند و از آن حضرت دعوت کردند تا در محله
آنان فرود آید،پیغمبر اسلام فرود آمده و به دیوار قلعه آنان تکیه داد و
به انتظار کمک آنها در آنجا نشست،در این موقع چند تن از سرکردگان آنها
به عنوان آوردن پول یا تهیه غذا به میان قلعه رفته و با هم گفتند: ـشما
هرگز براى کشتن این مرد چنین فرصتى مانند امروز به دست نخواهید آورد
خوب است هم اکنون مردى بالاى دیوار برود و سنگى را از بالا بر سر او
بیفکند و ما را از دست او راحت و آسوده سازد،همگى این رأى را پسندیده و
با اینکه یکى از بزرگانشان به نام سلام بن مشکم با این کار مخالفت کرده
گفت:شاید خداى محمد او را از این کار آگاه سازد،به سخن او گوش نداده و
در صدد انجام این کار بر آمدند. شخصى از ایشان به نام عمرو بن جحاش
انجام این کار را به عهده گرفت و بىدرنگ خود را به بالاى دیوار رسانید
تا توطئه آنها را اجرا کند. ولى قبل از اینکه او کار خود را بکند خداى
تعالى به وسیله وحى پیغمبر را از توطئه ایشان آگاه ساخت و رسول
خدا(ص)فورا از جاى خود برخاسته و مانند کسى که دنبال کارى مىرود بدون
آنکه حتى یاران خود را خبر کند به سوى مدینه به راه افتاد.در برخى از
نقلها هم آمده که رو به اصحاب خود کرده فرمود:شما در جاى خود باشید و
خود تنها راه شهر را در پیش گرفت . اصحاب که دیدند مراجعت پیغمبر به
طول انجامید از جاى برخاسته به جستجو پرداختند و از کسى که از مدینه
مىآمد سراغ آن حضرت را گرفتند و او گفت:من پیغمبر را در شهر مدینه
دیدار کردم. پیغمبر اسلام مطمئن بود که با رفتن او،یهود جرئت آنکه به
اصحاب او گزندى برسانند ندارند و از عکس العمل و انتقام رهبر مسلمانان
بسختى واهمه و بیم دارند. به هر صورت،یاران رسول خدا(ص)که این حرف را
شنیدند خود را به مدینه و نزد پیغمبر رساندند و چون علت آمدن او را
پرسیدند حضرت توطئه آنها و وحى خداى تعالى را به ایشان اطلاع داد،و به
دنبال آن یکى از مسلمانان به نام محمد بن مسلمه را مأمور کرده فرمود:به
نزد یهود بنى النضیر برو و به آنها بگو:شما پیمان شکنى کردید و از در
مکر و حیله بر آمدید و نقشه قتل مرا طرح نمودید،اینک تا ده روز مهلت
دارید که از این سرزمین بروید و از آن پس اگر در اینجا ماندید کشته
خواهید شد. محمد بن مسلمه پیغام رسول خدا(ص)را به آنها رسانید،یهود
مزبور که تاب مقاومت در برابر مسلمانان را در خود نمىدیدند آماده رفتن
شدند ولى عبد الله بن ابىـسرکرده منافقین مدینهـبراى آنها پیغام فرستاد
که از جاى خود حرکت نکنید و ما دو هزار نفر هستیم که آماده کمک به شما
هستیم و هرگز شما را تسلیم محمد نخواهیم کرد و یهود بنى قریظه نیز به
پشتیبانى شما برخاسته و شما را یارى مىکنند.یهودیان گول وعده او را
خورده و ماندند،و به محکم کردن قلعههاى خویش پرداختند و چون مهلت به
پایان رسید پیغمبر اسلام پرچم جنگ را بست و به دست على بن
ابیطالب(ع)داد و با سربازان اسلام به سوى قلعههاى بنى النضیر حرکت کرد
و دستور محاصره آنان را صادر فرمود. محاصره آنان به طول انجامید که
بعضى مدت محاصره را بیست و یک روز ذکر کردهاند،و به گفته برخى رسول
خدا(ص)براى اینکه یهود مزبور از آن سرزمین دل برکنند و یا کمال خوارى و
ذلت خود را به چشم ببینند دستور داد چند نخله خرما را از باغهاى آنها
قطع کردند و همین هم شد و آنها تسلیم شده و حاضر به ترک خانه و دیار
گشتند و از آن سرزمین رفتند،و مفسران نیز گفتهاند آیه«ما قطعتم من
لینة او ترکتموها قائمة على اصولها فباذن الله ...» نیز در همین باره
نازل شده که چون یهود بنى النضیر آن حضرت را در این کار سرزنش کردند
این آیه نازل شد،و در کتاب سیرة المصطفى آمده است که مجموع نخلههایى
که مسلمانان قطع کرده و یا سوزاندند شش نخله بود و در نقلى که فخر
رازى در تفسیر همین آیه از ابن مسعود کرده وى گفته است:رسول
خدا(ص)دستور داد چند نخله خرما را که سر راه جنگجویان و مزاحم آنان
براى جنگ بود قطع کردند. و به هر صورت یهودیان که دیدند از کمکهایى که
عبد الله بن ابى وعده کرده بود خبرى نشد و یهود بنى قریظه هم براى نجات
آنها اقدامى نکردند به ستوه آمده و تدریجا ترس و ناامیدى بر آنها
مستولى شد و تسلیم شدند و از پیغمبر اسلام امان خواستند تا از مدینه
کوچ کنند . رسول خدا(ص)موافقت فرمود که هر سه نفر از آنها یک شتر با
خود ببرند و هر چه مىخواهند از اثاثیه خود بر آن بار کنند و بقیه را
به جاى بگذارند و بروند. و بدین ترتیب یهود بنى النضیر از مدینه کوچ
کرده جمعى از آنها در خیبر اقامت گرفتند و بیشترشان نیز به شام رفتند و
با رفتن آنها غنیمت بسیارى براى مسلمانان به جاى ماند که رسول خدا(ص)با
مشورت اصحاب آن را به مهاجرین مکه که تا آن روز به صورت میهمان در خانه
انصار زندگى مىکردند اختصاص داد و میان آنها تقسیم کرد و از آن پس
مهاجرین مکه نیز مانند مردم دیگر مدینه صاحب خانه و زندگى مستقل و
جداگانهاى شدند،و از کمک انصار بىنیاز گشتند.تنها دو نفر از انصار
بودند که به خاطر حاجتى که داشتند آن حضرت سهمى نیز به هر کدام از آن
دو داد که یکى ابو دجانه انصارى و دیگر سهل بن حنیف بود. و بر طبق نقل
کازرونىـبغیر از خانه و اثاث و زمین و باغهاـ50 زره و 50 کله خود،و 340
شمشیر از ایشان به جاى ماند که میان مسلمانان تقسیم شد. و دو نفر از
یهود مزبور نیز به نام یامین بن عمرو و ابو سعد بن وهب مسلمان شدند و
در مدینه ماندند. شیخ مفید(ره)و نیز ابن شهراشوب در کتابهاى خود
داستانى از شجاعت و فداکارى على بن ابیطالب (ع)در ایام محاصره بنى
النضیر نقل کردهاند که ذیلا از نظرشما مىگذرد: گویند:هنگامى که رسول
خدا(ص)براى محاصره یهود بنى النضیر آمد دستور داد خیمهاش را در آخرین
نقطه از زمینهاى گودى که در آنجا بودـو به زمین بنى حطمة معروف
بودـبزنند،همین که شب شد مردى از بنى النضیر تیرى به سوى خیمه آن حضرت
انداخت و آن تیر به خیمه اصابت کرد،پیغمبر(ص)دستور داد خیمهاش را از
آنجا بکنند و در دامنه کوه نصب کنند و مهاجر و انصار اطراف آن،خیمههاى
خود را برپا کردند،چون تاریکى شب همه جا را فرا گرفت ناگاه متوجه شدند
که على بن ابیطالب در میان آنها نیست،به نزد رسول خدا(ص)آمده و معروض
داشتند :على بن ابیطالب گم شده و در میان ما نیست؟ فرمود:فکر مىکنم به
دنبال اصلاح کار شما رفته باشد،طولى نکشید که على(ع)در حالى که سر
بریده همان مرد یهودى را که تیر به سوى خیمه رسول خدا(ص)انداخته بود در
دست داشت بیامد و آن سر را نزد آن حضرت گذاشت پیغمبر(ص)فرمود:یا على چه
کردى؟ عرض کرد:من دیدم این خبیث مرد بىباک و دلاورى است،پس در کمین او
نشستم و با خود گفتم :چه چیز در این تاریکى شب او را چنین بىباک کرده
جز اینکه مىخواهد از این تاریکى استفاده کرده دستبرد و شبیخونى
بزند،ناگاه او را دیدم که شمشیر در دست دارد و با سه تن از یهود
مىآید،من که چنان دیدم برخاسته و بدو حمله کرده و او را کشتم و آن سه
نفر که همراهش بودند گریختند و هنوز چندان دور نشدهاند و اگر چند نفر
همراه من بیایند امید آن هست که بدانها دست یابیم. رسول خدا(ص)ده نفر
را که از آن جمله ابو دجانه و سهل بن حنیف بود همراه على(ع)روانه کرد و
آنان بسرعت آمده پیش از آنکه یهودیان به قلعههاى خود برسند بدانها
رسیدند و آنها را به قتل رسانده و سرهاى ایشان را به دستور پیغمبر(ص)در
چاههاى بنى حطمه افکندند و همین جریان رعب و وحشتى در دل بنى النضیر
افکند و سبب تسلیم و کوچ کردن آنان از مدینه گردید.
هبه فدک به حضرت فاطمه زهرا
( س ) :
در چنین روزی در سال چهارم ه ق حضرت رسول اکرم ( ص ) فدک را به
حضرت فاطمه زهرا ( س ) هبه کردند .
به نقل از کتاب فروغ ابدیت، ج 2، نویسنده: آیت الله جعفر سبحانى :
«فدک»،سرزمین آباد و حاصلخیزى بود که در نزدیکى«خیبر»قرار داشت.و
فاصله آن با مدینه،در حدود یکصد و چهل کیلومتر بود،که پس از دژهاى
خیبر،نقطه اتکاء یهودیان حجاز به شمار مىرفت، سپاه اسلام،پس از آنکه
یهودیان را در«خیبر»و«وادى القرى»و«تیما»درهم شکست،و خلائى را که در
شمال مدینه احساس مىشد،با نیروى نظامى اسلام پرنمود،براى پایان دادن
به قدرتهاى یهودى در این سرزمین-که براى اسلام و مسلمانان کانون خطر و
تحریک بر ضد اسلام به شمار مىرفتند-سفیرى به نام«محیط»پیش سران فدک
فرستادند.«یوشع بن نون»که ریاست منطقه را بر عهده داشت،صلح و تسلیم را
بر نبرد ترجیح داد،و تعهد کرد که نیمى از حاصل را هر سال در اختیار
پیامبر اسلام بگذارد و از این پس،زیر لواى اسلام زندگى کند.همچنین،بر
ضد مسلمانان دستبه توطئه نزند،و حکومت اسلام در برابر این مبلغ امنیت
منطقه آنها را تامین نماید. سرزمینهائى که در اسلام به وسیله جنگ و
قدرت نظامى گرفته مىشود، متعلق به عموم مسلمانان است،و اداره آن به
دست فرمانرواى اسلام مىباشد،ولى سرزمینى که بدون هجوم نظامى و اعزام
نیرو به دست مسلمانان مىافتد،مربوط به شخص پیامبر و امام پس از وى
مىباشد،و اختیار این نوع سرزمینها با او است.مىتواند آن را
ببخشد،مىتواند اجاره دهد.یکى از آن موارد اینست که از این املاک و
اموال، نیازمندیهاى مشروع نزدیکان خود را به شکل آبرومندى برطرف
سازد. روى این اساس پیامبر«فدک»را به دختر گرامى خود حضرت
زهرا«ع»بخشید.منظور از بخشیدن این ملک-چنانکه قرائن گواهى مىدهد-دو
چیز بود: 1-زمامدارى مسلمانان پس از درگذشت پیامبر اسلام طبق تصریح
مکرر پیامبر،با امیرمؤمنان بود و چنین مقام و منصبى به هزینه سنگینى
نیاز دارد. على«ع»براى حفظ این مقام و منصب،مىتوانست از
درآمد«فدک»،حداکثر استفاده را بنماید. 2-خاندان پیامبر-که فرد کامل
آن یگانه دختر وى و نور دیدگانش حضرت حسن و حضرت حسین(ع)بود-باید پس از
فوت پیامبر،به صورت آبرومندى زندگى کنند و حیثیت و شرف پیامبر محفوظ
بماند.براى این هدف پیامبر«فدک»را به دختر خود بخشید. محدثان و مفسران
شیعه و گروهى از دانشمندان سنى مىنویسند:وقتى آیه «و آت ذا القربى حقه
و المسکین و ابن السبیل» نازل گردید، پیامبر دختر خود فاطمه را خواست
و فدک را به وى واگذار نمود. ناقل این مطلب،ابو سعید خدرى است که یکى
از صحابه بزرگ رسول خدا مىباشد. همه مفسران اعم از شیعه و سنى قبول
دارند که این آیه،در حق نزدیکان و خویشاوندان پیامبر نازل گردیده و
دختر وى روشنترین مصداق«ذى القربى»است.حتى در شام هنگامى که مرد شامى
به على بن الحسین حضرت زین العابدین گفت:خود را معرفى نماى!آن حضرت
براى شناساندن خود آیه یاد شده را تلاوت نمود،و این مطلب آنچنان در
میان مسلمانان روشن بود که آن مرد شامى در حالى که سر خود را بعنوان
تصدیق حرکت مىداد،به آن حضرت چنین عرض کرد:بخاطر نزدیکى و خویشاوندى
خاصى که با حضرت رسول دارید،خدا به پیامبر خود دستور داده که حق شما را
بپردازد. خلاصه گفتار آنکه:در اینکه این آیه در حق حضرت زهرا و فرزندان
وى نازل گردیده، میان علماء اسلام اتفاق نظر است،ولى در اینکه هنگام
نزول این آیه،پیامبر فدک را به دختر گرامى خود بخشید،میان جامعه
دانشمندان شیعه اتفاق نظر وجود دارد و برخى از دانشمندان سنى نیز با آن
موافق مىباشند. و مامون(به هر علتى بود)خواست فدک را به فرزندان زهرا
برگرداند،به یکى از محدثان معروف،«عبد الله بن موسى»نامهاى نوشت،و از
او درخواست نمود که او را در این مساله راهنمائى کند.او حدیثبالا را
که در حقیقتشان نزول آیه است،به وى نوشت،و مامون نیز فدک را به
فرزندان حضرت فاطمه بازگردانید. خلیفه عباسى به فرماندار خود در مدینه
نوشت،پیامبر اسلام دهکده«فدک»را به دختر خود فاطمه بخشیده و این یک
مساله مسلمى است،و میان فرزندان زهرا در این مساله اختلاف نیست.
خروج آیرونساید :
درچنین روزی در سال 1300 ژنرال آیرون ساید ازمجریان کودتای
سیاه از ایران خارج شد . وی فرمانده نظامیان انگلیسی در ایران بود
. کودتای سوم اسفند 1299 با توجه به تاثیرات فراوان آن بر حیات سیاسی ،
اجتماعی ، فرهنگی واقتصادی ایران واقعه ای مهم و در خور توجه است.
انگلیسی ها برای اجرای نقشه ای که کشیده بودند به دوچهره سیاسی و نظامی
احتیاج داشتند و سرانجام دراین میان سید ضیاء الدین طباطبایی مدیر
روزنامه رعد ورضاخان میرپنج را برای این کار برگزیدند. رضاخان سوادکوهی
که چند سال قبل توسط اردشیر جی به عوامل انگلستان ملحق شده بود به
عنوان عامل نظامی کودتا به ژنرال آیرونساید معرفی شد. دراین میان با
کمک بانک شاهنشاهی و همکاری نظامی کلنل اسمایس ، کاظم خان سیاح مسعود
خان کیهان ، قوای نظامی و قزاق سازماندهی شده و شرایط برای انجام
کودتا و اشغال تهران فراهم شد . رضا خان در بهمن ماه همان سال در
ملاقاتی با آیرون ساید توافق کرده بود که پس از فتح تهران توسط نیروهای
قزاق مقام نخست وزیری به سید ضیاء الدین طباطبایی سپرده شود . برای
اینکه رضا خان اطمینان حاصل کند که در تصرف تهران مشکلاتی وجود نخواهد
داشت ژنرال انگلیسی به او اعلام کرد که احمد شاه در جریان این اقدام
قرار دارد و نورمن سفیر انگلستان در تهران مشکلات احتمالی را مرتفع
خواهد کرد . سرانجام در شب سوم اسفند 1299 کودتاچیان وارد تهران شده و
نقاط حساس شهر را به اشغال خود درآوردند. با فتح تهران حکومت به دست
کودتاچیان افتاد . فردای همان روز سید ضیاءالدین طیاطبایی به عنوان
نخست وزیر رسما زمام امور را در دست گرفت. پست حساس وزارت جنگ با
اندکی کشمکش در اختیار رضاخان سردار سپه قرارگرفت.
روزجهانی کارگر :
همه ساله چنین روزی به عنوان روزجهانی کارگردرکشورهای مختلف جهان ( 66
کشور) گرامی داشته می شود. این روزازسال 1889میلادی به
منظورگرامیداشت تظاهرات کارگران شیکاگودراول ماه می سال 1886میلادی به
عنوان روزکارگرنامیده شده است . درتجمع کارگران در شهرشیکاگو،
براثرحمله پلیس به آنان تنی چند ازتظاهرکنندگان کشته و مجروح شدند .
کارگران تقاضای تعدیل شرایط کاررا داشتند .
درگذشت ناصرالدین شاه قاجار :
درچنین روزی درسال 1896 میلادی ناصرالدین شاه قاجاربه ضرب گلوله میرزا
رضا کرمانی درحرم حضرت عبدالعظیم
کشته شد . وی نزدیک به پنجاه سال درایران پادشاهی کرد و دردوران حکومت
خود امتیازات گونه گونی به بیگانگان اعطا نمود . وی به هنگام مرگ 65سال
داشت .
تروردومه :
درچنین روزی درسال 1932 میلادی پل دومه رئیس جمهور فرانسه به
دست پل گارگالوف روس ترور شد .
درگذشت جان دریدن :
درچنین روزی در سال 1700 میلادی دریدن شاعرونویسنده مشهور انگلیسی دیده
ازجهان فروبست . بانوان رودخانه عنوان مهتمرین اثراوست .
در گذشت نیکلاس کوستو :
در چنین روزی در سال 1733 میلادی نیکلاس کوستو مجسمه ساز مشهورفرانسوی
دیده ازجهان فروبست .
تشکیل بریتانیا کبیر :
درچنین روزی درسال 1707 میلادی کشور های انگلستان ، ویلزواسکاتلند
بریتانیای کبیررا تشکیل دادند .
شورش درپاریس :
در چنین روزی در سال 175 میلادی مردم پاریس در اعتراض به افزایش
ناگهانی قیمت نان دراین کشوردست به شورش گسترده ای زدند . این شورش
چهارروزبه طول انجامید .
تصرف مجارستان :
درچنین روزی در سال 1544 میلادی نظامیان عثمانی مجارستان را به اشغال
خویش درآوردند .
نخستین تلگراف :
درچنین روزی درسال 1884 میلادی مورس اولین تلگراف را ارسال نمود .
تغییرنام کره :
درچنین روزی در سال 1948 میلادی نام کره شمالی به جمهوری دمکراتیک خلق
کره تغییر یافت .
میناچی: كابینه بازرگان مایل بهادامه همكاری و روابط با امریكا
می‌باشد.
گزارشی از اولین مصاحبه مطبوعاتی اعضای شورای شهر سنندج درباره
اهداف و برنامه های در دست اجرا و مشكلات موجود بر سر راه آن .
" جمعیت كردهای مقیم مركز " و " جمعیت دفاع از آزادی و انقلاب
در سنندج " اعلام كرد كه مراسم سالگرد كشته شدن اسماعیل شریف زاده
و چهار تن از یارانش در روز 12/2/58 برگزار می شود .
اعلام انصراف آیت الله شبیر خاقانی از تصمیم خود مبنی بر ترك
كشور در پیامی به آیت الله شریعتمداری .
خواسته های خلق عرب در نامه " هیأت نمایندگان خلق عرب مسلمان
ایران اعزامی به تهران " به نخست وزیر دولت موقت چنین اعلام شد :
لزوم اعتراف به ملیت خلق عرب ایران در قانون اساسی ؛ تشكیل
دادگاههای عربی ؛ تشكیل مجلس محلی ؛ رسمیت زبان عربی و … تحركهای
گروههای مذهبی - انقلابی در خوزستان برای مقابله با نغمه های تجزیه
طلبی در منطقه ؛ از جمله : اجتماع گروهی از عشایر عرب سوسنگرد ،
بستان ، هویزه و اهواز در مدرسه علمیه آیت الله شیخ كرمی در اهواز
برای محكوم كردن تجزیه طلبی و پشتیبانی از نظام جمهوری اسلامی و
عدم تأیید اعضای هیأت سی نفری اعزامی به تهران
پشنهاد سازمان فرهنگیان جبهه ملی ایران مبنی بر نامگذاری روز
دوازدهم اردیبهشت به عنوان " روز معلم " به مناسبت سالگرد مرگ دكتر
خانعلی .
موضوع كاهش نیروهای نظامی ایران از نظر امیر انتظام و رادیو
لندن . خلع سلاح عمومی ؛ برنامه های ژاندارمری كل كشور ؛ ابلاغیه
دادستان كل به ژاندارمری و شهربانی . امام خمینی درخواست سازمان
عفو بین المللی را مبنی بر متوقف كردن كار دادگاههای انقلاب در
محاكمه عمال رژیم پهلوی با ذكر «به جای نوشتن نامه به ما بهتر است
كمی فكر كنید . » رد كردند .
دستور امام خمینی به دكتریزدی مبنی بر قطع روابط دیپلماتیك
ایران با مصر ، همچنین بیانیه وزارت خارجه . مقابلة ایران با اقدام
عراق در حفر چاههای نفت در مرز دو كشور .
بختیار: از یك هفته پیش در جریان نقشه حمله آمریكا به ایران
بوده است.
نمایندگان امریكا از وی خواسته‌اند كه آیا او می‌تواند بزودی در یك
منطقه آزاد شده در ایران فعالیت كند. بختیار در پاسخ گفته بود كه
اوضاع پس از شرایط حاكم بر دانشگاهها بسیار مناسب است.
