اَنْ تَجْعَلَ عَلَيْنا واقِيَةً تُنْجينا مِنَ الْهَلَكاتِ وَتُجَنِّبُنا مِنَ الاْفاتِ

كه براى ما سپرى قرار دهى كه ما را از مهالك نجات دهد و خودت ما را از آفات دور كنى

وَتُكِنُّنا مِنْ دَواهِى الْمُصيباتِ وَاَنْ تُنْزِلَ عَلَيْنا مِنْ سَكينَتِكَ وَاَنْ

و از مصيبتهاى بزرگ ما را محفوظ دارى و از آرامش خود بر ما فرود آرى و

تُغَشِّىَ وُجُوهَنا بِاَنْوارِ مَحَبَّتِكَ وَاَنْ تُؤْوِيَنا اِلى شَديدِ رُكْنِكَ وَاَنْ

چهره هاى ما را به انوار محبت خويش بپوشانى و در پايگاه محكمت ما را جاى دهى و ما را

تَحْوِيَنا فى اَكْنافِ عِصْمَتِكَ بِرَاْفَتِكَ وَرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ

در كرانه هاى عصمت خويش بدارى به حق عطوفت و مهرت اى مهربانترين مهربانان

پانزدهم : مناجات پارسايان
به نام خداى بخشاينده مهربان

اِلهى اَسْكَنْتَنا داراً حَفَرَتْ لَنا حُفَرَ مَكْرِها وَعَلَّقَتْنا بِاَيْدِى الْمَنايا

خدايا ما را در خانه اى جا داده اى كه سر راه ما گودالهاى نيرنگ را كَنده و در دامهاى فريب خود ما را

فى حَباَّئِلِ غَدْرِها فَاِلَيْكَ نَلْتَجِى ءُ مِنْ مَكاَّئِدِ خُدَعِها وَبِكَ نَعْتَصِمُ

به چنگالهاى مرگ آويخته پس به سوى تو پناه آوريم از دامهاى فريبش و به تو نگهدارى جوئيم

مِنَ الاِْغْتِرارِ بِزَخارِفِ زينَتِها فَاِنَّهَا الْمُهْلِكَةُ طُلاّبَهَا الْمُتْلِفَةُ حُلاّلَهَا

از مغرور شدن به زر و زيور آراسته اش زيرا كه دنيا جويندگانش را به هلاكت اندازد و واردين خود را نابود كند

الْمَحْشُوَّةُ بِالاْفاتِ الْمَشْحُونَةُ بِالنَّكَباتِ اِلهى فَزَهِّدْنا فيها

آكنده است از بلا و زيان و پر است از رنج و سختى خدايا پس ما را در دنيا پارسا كن

وَسَلِّمْنا مِنْها بِتَوْفيقِكَ وَعِصْمَتِكَ وَانْزَعْ عَنّا جَلابيبَ مُخالَفَتِكَ

و به وسيله توفيق و نگهدارى خود ما را از شرورش سالم بدار و بيرون آر از بر ما جامه هاى مخالفت

وَتَوَلَّ اُمُورَنا بِحُسْنِ كِفايَتِكَ وَاَوْفِرْ مَزيدَنا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِكَ

و نافرمانيت را و با حسن كفايت خود امور ما را سرپرستى فرما و از رحمت وسيع خود سهميه عطاى ما را افزون گردان

وَاَجْمِلْ صِلاتِنا مِنْ فَيْضِ مَواهِبِكَ وَاغْرِسْ فى اَفْئِدَتِنا اَشْجارَ

و جايزه هاى ما را از سرچشمه پرفيض مواهبت نيكو گردان و بنشان در دلهاى ما درختهاى

مَحَبَّتِكَ وَاَتْمِمْ لَنا اَنْوارَ مَعْرِفَتِكَ وَاَذِقْنا حَلاوَةَ عَفْوِكَ وَلَذَّةَ

محبتت را و كامل گردان بر ما انوار درخشنده معرفتت را و بچشان به ما شيرينى عفو و لذت

مَغْفِرَتِكَ وَاَقْرِرْ اَعْيُنَنا يَوْمَ لِقاَّئِكَ بِرُؤْيَتِكَ وَاَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيا مِنْ

آمرزشت را و ديدگانمان را در روز قيامت به مشاهده جمالت روشن كن و دوستى دنيا را از دلهاى ما

قُلُوبِنا كَما فَعَلْتَ بِالصّالِحينَ مِنْ صَفْوَتِكَ وَالاْبْرارِ مِنْ خاَّصَّتِكَ

بيرون كن چنانچه درباره برگزيدگانت و نيكان از خواص درگاهت چنين كردى

بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ وَيا اَكْرَمَ الاْكْرَمينَ

به رحمتت اى مهربانترين مهربانان و اى كريم ترين كريمان

مُناجات منظومه حضرت اميرالمؤ منين علىّ بن ابيطالب عليه الصَّلوة وَالسَّلام منقول از صحيفه علويّه

به نام خداى بخشاينده مهربان

لَكَ الْحَمْدُ يا ذَاالْجُودِ وَالْمَجْدِوَالْعُلى	تَبارَكْتَ تُعْطى مَنْ تَشاءُ وَتَمْنَعُ
ستايش تورا است اى صاحب جود و بزرگى و بلندى	بزرگى تو را است كه بهر كه خواهى بدهى و يا بازگيرى
اِلهى وَخَلاّقى وَحِرْزى وَمَوْئِلى	اِلَيْكَ لَدَى الاِْعْسارِ وَالْيُسْرِ اَفْزَعُ
اى معبود و آفريدگار و پناه و نگهدار من بدرگاه	تو در سختى و آسانى پناه برم
اِلهى لَئِنْ جَلَّتْ وَجَمَّتْ خَطيئَتى	فَعَفْوُكَ عَنْ ذَنْبى اَجَلُّ وَاَوْسَعُ
خدايا اگر خطايم بزرگ و زياد است	ولى گذشت تو از گناه من بزرگتر و وسيعتر است
اِلهى لَئِنْ اَعْطَيْتُ نَفْسِىَ سُؤْلَها	فَها اَنَا فى رَوْضِ النَّدامَةِ اَرْتَعُ
خدايا اگر من از خواهش نفس پيروى كنم	پس در آن حال من در چراگاه پشيمانى مى چرم
اِلهى تَرى حالى وَفَقْرى وَفاقَتى	وَاَنْتَ مُناجاتِى الخَفِيَّةَ تَسْمَعُ
خدايا خود تو حال من و ندارى و تهيدستيم را بينى	و تو رازهاى پنهان مرا مى شنوى
اِلهى فَلا تَقْطَعْ رَجاَّئى وَلا تُزِغْ	فُؤ ادى فَلى فى سَيْبِ جُودِكَ مَطْمَعٌ
خدايا پس اميدم را قطع مكن و منحرف مساز	به نوميدى دلم را كه من طمعكار باران سخايت هستم
اِلهى لَئِنْ خَيَّبْتَنى اَوْ طَرَدْتَنى	فَمَنْ ذَااَّلذى اَرْجُو وَمَنْ ذا اُشَفِّعُ
خدايا اگر نوميدم سازى يا از درگاهت برانى	پس به چه كسى اميد داشته باشم و كه را شفيع گردانم
اِلهى اَجِرْنى مِنْ عَذابِكَ اِنَّنى	اَسيرٌ ذَليلٌ خائِفٌ لَكَ اَخْضَعُ
خدايا از عذاب خود پناهم ده كه براستى من	اسير و خوار و ترسان و خاضع درگاه توام
اِلهى فَآنِسْنى بِتَلْقِينِ حُجَّتى	اِذا كانَ لى فِى الْقَبْرِ مَثْوَىً وَمَضْجَعٌ
خدايا بوسيله تلقين دليل و حجتم با من انس گير	در آن هنگام كه در گور منزل و ماءوى گيرم
اِلهى لَئِنْ عَذَّبْتَنى اَلْفَ حِجَّةٍ	فَحَبْلُ رَجاَّئى مِنْكَ لا يَتَقَطَّعُ
خدايا اگر هزار سال مرا عذاب كنى ولى	باز رشته اميد من از درگاه تو قطع نمى شود
اِلهى اَذِقْنى طَعْمَ عَفْوِكَ يَوْمَ لا	بَنُونَ وَلا مالٌ هُنا لِكَ يَنْفَعُ
خدايا مزه گذشتت را به من بچشان در آن روز	كه نه فرزندان و نه مال در آنجا سود بخشد
اِلهى لَئِنْ لَمْ تَرْعَنى كُنْتُ ضائِعاً	وَاِنْ كُنْتَ تَرْعانى فَلَسْتُ اُضَيَّعُ
خدايا اگر تو مراعاتم نكنى يكسره از بين رفته ام	و اگر تو مراعاتم كنى ضايع نگردم
اِلهى اِذا لَمْ تَعْفُ عَنْ غَيْرِ مُحْسِنٍ	فَمَنْ لِمُسىَّءٍ بِالْهَوى يَتَمَتَّعُ
خدايا اگر بنا شود جز از نيكوكار نگذرى	پس كيست اميد گنهكارى كه به هواى نفس كامرانى كرده
اِلهى لَئِنْ فَرَّطْتُ فى طَلَبِ التُّقى	فَها اَنَا اِثْرَ الْعَفْوِ اَقْفُو وَاَتْبَعُ
خدايا اگر در جستجوى پرهيزكارى كوتاهى كردم	ولى اينك بدنبال گذشت تو مى گردم و آنرا مى جويم
اِلهى لَئِنْ اَخْطاْتُ جَهْلاً فَطالَما	رَجَوْتُكَ حَتّى قيلَ ما هُوَ يَجْزَعُ
خدايا اگر از روى نادانى خطا كردم پس چه بسيار اميدوار	به تو بوده ام بطورى كه درباره ام گفتند باك ندارد
اِلهى ذُنُوبى بَذَّتِ الطَّوْدَ وَاْعتَلَتْ	وَصَفْحُكَ عَنْ دَنْبى اَجَلُّ وَاَرْفَعُ
خدايا گناهانم برتر و بلندتر از كوههاى بزرگ گشته	ولى چشم پوشى تو از گناه من بزرگتر و برتر است
اِلهى يُنَحّى ذِكْرُ طَوْلِكَ لَوْعَتى	وَذِكْرُ الْخَطايَا الْعَيْنَ مِنّى يُدَمِّعُ
خدايا ياد بخشش تو سوز درونم را بِبَرد	و ياد گناهان چشمانم را اشگبار كند
اِلهى اَقِلْنى عَثْرَتى وَامْحُ حَوْبَتى	فَاِنّى مُقِرُّ خائِفٌ مُتَضَرِّعٌ
خدايا لغزشم را ببخش و گناهم را محو كن	زيرا كه من به گناه اقرار داشته و ترسان و نالانم
اِلهى اَنِلْنى مِنْك رَوْحاً وَراحَةً	فَلَسْتُ سِوى اَبْوابِ فَضْلِكَ اَقْرَعُ
خدايا صفا و آسايشى از جانب خود به من ببخش	كه من جز درهاى فضل تو را نكوبم
اِلهى لَئِنْ اَقْصَيْتَنى اَوْ اَهَنْتَنى	فَما حيلَتى يا رَبِّ اَمْ كَيْفَ اَصْنَعُ
خدايا اگر دورم كنى يا بى اعتنائيم كنى	پس ديگر چه چاره كنم پروردگارا و يا چه بكنم ؟
اِلهى حَليفُ الْحُبِّ فى اللَّيْلِ ساهِرٌ	يُناجى وَيَدْعُو وَالْمُغَفَّلُ يَهْجَعُ
خدايا آنكه با دوستى تو دست بگريبانست شب را همه بيدار	و در مناجات و دعا است ولى غافل يكسره در خواب
اِلهى وَهذَا الْخَلْقُ ما بَيْنَ نائِمٍ	وَمُنْتَبهٍ فى لَيْلِهِ يَتَضَرَّعُ
خدايا اين مردم هم يك دسته شبها خواب	و دسته اى بيدار و به تضرع مشغولند
وكُلُّهُمُ يَرجُو نَوالَكَ راجِياً	لِرَحْمَتِكَ الْعُظْمى وَفِى الْخُلْدِ يَطْمَعُ
و همگى به اميد عطاى تواءند و اميدوار	به رحمت بزرگ تو و طمع بهشت برين دارند
اِلهى يُمَنّينى رَجاَّئى سَلامَةً	وَقُبْحُ خَطيئاتِى عَلَىَّ يُشَنِّعُ
خدايا اميد من مرا آرزومند سلامتى مى كند	ولى زشتى گناهانم مرا به رسوايى تهديد مى كند
اِلهى فَاِنْ تَعْفُو فَعَفْوُكَ مُنْقِذى	وَاِلاّ فَبِالذَّنْبِ الْمُدَمِّرِ اُصْرَعُ
خدايا اگر بگذرى گذشت تو نجات بخش من است	وگرنه من با اين گناه مهلك به نابودى درافتم
اِلهى بِحَقِّ الْهاشِمىِّ مُحَمَّدٍ	وَحُرْمَةِ اَطْهارٍ هُمُ لَكَ خُضَّعٌ
خدايا به حق محمد هاشمى	و به حرمت پاكانى كه به درگاهت خاضعند
اِلهى بِحَقِّ الْمُصْطَفى وَابْنِ عَمِّهِ	وَحُرْمَةِ اَبْرارٍ هُمُ لَكَ خُشَّعٌ
خدايا به حق محمد مصطفى و پسر عمويش (على )	و به حرمت نيكانى كه بدرگاهت خاشعند
اِلهى فَاَنْشِرْنى عَلى دينِ اَحْمَدٍ	مُنيباً تَقِيّاً قانِتاً لَكَ اَخْضَعُ
خدايا مرا بر دين احمد در قيامت برانگيز	در حال انابه و پرهيزكارى و فروتنى و خضوع
وَلا تَحْرِمَنّى يا اِلهى وَسَيِّدى	شَفاعَتَهُ الْكُبْرى فَذاكَ الْمُشَفَّعُ
و مرا محروم مكن اى معبود و آقايم از	آن شفاعت بزرگش كه شفاعت او پذيرفته است
وَصَلِّ عَلَيْهِمْ ما دَعاكَ مُوَحِّدٌ	وَناجاكَ اَخْيارٌ بِبابِكَ رُكَّعٌ
و درود فرست بر ايشان تا زمانى كه يكتاپرستى به درگاهت	دعا كند و نيكان با تو در مناجات و به درگاهت در ركوعند

 

و نيز در صحيفه علويّه مناجاتى ديگر منظوم از آنحضرت نقل كرده كه اوّل آن يا سامِعَ الدّعاء است چون مشتمل بر كلمات مشكله و لغات غريبه بود وبنابر اختصار است ما آنرا ذكر ننموديم
مناجات كوتاه
سه جمله از سرور ما على عليه السلام در مناجات
ثلاثَ كَلماتٍ مِنْ مَوُلانا عَلىّ عليه السلام فِى المُناجات

اِلهى كَفى بى عِزّاً اَنْ اَكُونَ لَكَ عَبْداً وَكَفى بى فَخْراً اَنْ تَكُونَ لى

خدايا اين عزت مرا بس است كه بنده تو باشم و اين افتخار برايم بس است كه تو

رَبّاً اَنْتَ كَما اُحِبُّ فَاجْعَلْنى كَما تُحِبُّ .

پروردگار منى تو چنانى كه من خواهم مرا همچنان كن كه تو خواهى .

باب دوّم
در فضيلت اعمال ماهها و سالها
فصل اوّل
فضيلت ماه مبارك رجب
بدانكه اين ماه و ماه شعبان و ماه رمضان در شرافت تمامند و روايت بسيار در فضيلت آنها واردشده بلكه ازحضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله روايت شده كه ماه رجب ماه بزرگ خداست وماهى در حرمت و فضيلت به آن نميرسد و قتال با كافران در اين ماه حرامست و رجب ماه خداست و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امّت من است كسى كه يك روز از ماه رجب را روزه دارد مستوجب خشنودى بزرگ خدا گردد و غضب الهى از او دور گردد و درى از درهاى جهنّم بر روى او بسته گردد و از حضرت موسى بن جعفرعليه السلام منقول است كه هر كه يكروز از ماه رجب را روزه بدارد آتش جهنّم يكساله راه از او دور شود و هر كه سه روز از آنرا روزه دارد بهشت او را واجب گردد و ايضاً فرمود كه رجب نام نَهرى است در بهشت از شير سفيدتر و از عسل شيرين تر هر كه يكروز از رجب را روزه دارد البتّه از آن نهر بياشامد و از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله فرموده كه ماه رجب ماه استغفار اُمّت من است پس در اين ماه بسيار طلب آمرزش ‍ كنيد كه خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را اَصَبّ مى گويند زيرا كه رحمت خدا در اين ماه بر اُمّت من بسيار ريخته مى شود پس بسيار بگوئيد اَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَاَسْئَلُهُ التَّوْبَةَ، و ابن بابويه بسند معتبر از سالم روايت كرده است كه گفت رفتم بخدمت حضرت صادق عليه السلام در اواخر ماه رجب كه چند روز از آن مانده بود چون نظر مبارك آن حضرت بر من افتاد فرمود كه آيا روزه گرفته اى در اين ماه گفتم نه والله اى فرزند رسول خدا فرمود كه آنقدر ثواب از تو فوت شده است كه قدر آنرا بغير خدا كسى نمى داند بدرستيكه اين ماهيست كه خدا آنرا بر ماههاى ديگر فضيلت داده و حُرمت آنرا عظيم نموده و براى روزه داشتن آن گرامى داشتن را بر خود واجب گردانيده پس گفتم يَابْنَ رَسُولِ اللّهِ اگر در باقيمانده اينماه روزه بدارم آيا ببعضى از ثواب روزه داران آن فايز مى گردم فرمود اى سالم هر كه يكروز از آخر اين ماه روزه بدارد خدا او را ايمن گرداند از شدّت سَكَراتِ مرگ و از هَوْل بعد از مرگ و از عذاب قبر و هر كه دو روز از آخر اين ماه روز دارد بر صراط بآسانى بگذرد و هر كه سه روز از آخر اين ماه را روزه دارد ايمن گردد از ترس بزرگ روز قيامت و از شدّتها و هَوْلهاى آنروز و بَرات بيزارى از آتش ‍ جهنّم به او عطا كنند و بدانكه از براى روزه ماه رجب فضيلت بسيار وارد شده است و روايت شده كه اگر شخص ‍ قادر بر آن نباشد هر روز صد مرتبه اين تسبيحات را بخواندتا ثواب

روزه آن را دريابد سُبْحانَ الاِْلهِ الْجَليلِ سُبْحانَ مَنْ لا يَنْبَغِى التَّسْبيحُ اِلاّ

* * * * * * * منزه است خداى بزرگ منزه است آنكه تنزيه و تسبيح جز براى او شايسته نيست

لَهُ سُبْحانَ الاْعَزِّ الاْكْرَمِ سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَهُوَ لَهُ اَهْلٌ

منزه است خداى برتر و كريمتر منزه است آنكه لباس عزت در بردارد و شايسته آن است

اعمالمشتركه ماه رجب
-----
امّا اعمال آن پس بر دو قسم است : قسم اوّل اعمال مشتركه آن است كه متعلّق به همه ماه است و اختصاصى بروز معيّن ندارد و آن چند امر است :
دعاى امام سجّاد عليه السلام در ايام رجب
اول آنكه در تمام ايّام ماه رجب بخواند اين دعا را كه روايت شده حضرت امام زين العابدين عليه السلام در

حجر در غُرّه رجب خواند: يا مَنْ يَمْلِكُ حَواَّئِجَ السّاَّئِلينَ

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * اى كه مالك حاجات خواستارانى

ويَعْلَمُ ضَميرَ الصّامِتينَ لِكُلِّ مَسْئَلَةٍ مِنْكَ سَمْعٌ حاضِرٌ وَجَوابٌ

و اى كه نهاد خاموشان دانى براى هر خواسته اى از جانب تو گوشى شنوا و پاسخى آماده است

عَتيدٌ اَللّهُمَّ وَمَواعيدُكَ الصّادِقَةُ واَياديكَ الفاضِلَةُ ورَحْمَتُكَ

خدايا به حق وعده هاى راستت و نعمتهاى بسيار و رحمت

الواسِعَةُ فَاَسْئَلُكَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ واَنْ تَقْضِىَ

وسيعت از تو خواهم كه درود فرستى بر محمد و آل محمد و

حَوائِجى لِلدُّنْيا وَالاْخِرَةِ اِنَّكَ عَلى كُلِّشَىْءٍ قَديرٌ

حوائج دنيا و آخرتم را برآورى كه براستى تو بر هرچيز توانايى * * * * * * * * * * * * * *

دعاى حضرت صادق عليه السلام در ايام رجب

دوّم بخواند اين دعا راكه حضرت صادق عليه السلام در هر روز ماه رجب مى خواندند خابَ الوافِدُونَ عَلى غَيْرِكَ

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * نوميد شدند آنان كه بر ديگرى

وَخَسِرَ المُتَعَرِّضُونَ اِلاّ لَكَ وَضاعَ المُلِمُّونَ اِلاّ بِكَ وَاَجْدَبَ

جز تو وارد شدند و زيانكار شدند كسانى كه به غير از تو رو كردند و تباه گشتند آنانكه جز به درگاه تو فرود آمدند

الْمُنْتَجِعُونَ اِلاّ مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَكَ بابُكَ مَفْتُوحٌ لِلرّاغِبينَ وَخَيْرُكَ

و گرفتار قحطى شدند كسانى كه جز از فضل تو پوييدند در خانه ات به روى مشتاقان باز و خير و نيكيت

مَبْذُولٌ لِلطّالِبينَ وَفَضْلُكَ مُباحٌ لِلسّاَّئِلينَ وَنَيْلُكَ مُتاحٌ لِلا مِلينَ

به خواستاران عطا شده و فضل و بخششت براى خواهندگان مباح و آزاد است عطايت براى آرزومندان مهياست

وَرِزْقُكَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ عَصاكَ وَحِلْمُكَ مُعْتَرِضٌ لِمَنْ ناواكَ عادَتُكَ

و روزيت حتى براى كسانى كه نافرمانيت كنند گسترده است و بردباريت حتى در مورد آنكه به دشمنيت

الاِْحْسانُ اِلَى الْمُسيئينَ وَسَبيلُكَ الاِبْقاَّءُ عَلَى الْمُعْتَدينَ اَللّهُمَّ

برخاسته شامل است شيوه ات نيكى به بدكارانست و راه و رسمت زندگى دادن به سركشان است خدايا

فَاهْدِنى هُدَى الْمُهْتَدينَ وَارْزُقْنىِ اجْتِهادَ الْمُجْتَهِدينَ

پس مرا به راه راه يافتگان رهبرى كن و كوشش كوشايانرا روزيم كن

وَلاتَجْعَلْنى مِنَالْغافِلينَ الْمُبْعَدينَ واغْفِرْلى يَوْمَالدّينِ

و قرارم مده از بى خبران دور شده از دربارت و در روز جزا گناهم بيامرز * * * * * * *

دعاى امام صادق عليه السلام در ايام رجب
سوّم شيخ در مصباح فرموده مُعَلَّى بن خُنَيْس از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود بخوان درماه رجب

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ صَبْرَ الشّاكِرينَ لَكَ وَعَمَلَ الْخائِفينَ مِنْكَ وَيَقينَ

خدايا از تو خواهم شكيبايى سپاسگزارانت را و كردار ترسانندگانت را و يقين

الْعابِدينَ لَكَ اَللّهُمَّ اَنْتَ الْعَلِىُّ الْعَظيمُ وَاَنَا عَبْدُكَ الْباَّئِسُ الْفَقيرُ

پرستندگانت را خدايا تو والا و بزرگى و من بنده مستمند بى نواى توام

اَنْتَ الْغَنِىُّ الْحَميدُ وَاَنَا الْعَبْدُ الذَّليلُ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ

تويى بى نياز ستوده و منم بنده خوار درگاه خدايا درود فرست بر محمد و آلش

وَاْمْنُنْ بِغِناكَ عَلى فَقْرى وَبِحِلْمِكَ عَلى جَهْلى وَبِقُوَّتِكَ عَلى

و منت نِه بوسيله توانگريت بر فقر و نداريم و به بردباريت بر نادانيم و به نيرويت بر

ضَعْفى يا قَوِىُّ يا عَزيزُ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الاْوصياَّءِ

ناتوانيم اى نيرومند و اى با عزت خدايا درود فرست بر محمد و آل او آن اوصياء

الْمَرْضيِّينَ وَاكْفِنى ما اَهَمَّنى مِنْ اَمْرِ الدُّنْيا وَالا خِرَةِ يا اَرْحَمَ

پسنديده و كفايت كن آنچه از كار دنيا و آخرتم كه مرا به اندوه انداخته اى مهربانترين

الرّاحِمينَ مؤ لف گويد: كه سيّد بن طاوُس نيز اين دعا را در اقبال روايت كرده و از روايت

مهربانان * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

او ظاهر مى شود كه اين دعا جامعترين دعاها است و در همه اوقات مى توان خواند
دعاى اللَّهُمَّ يَا ذَا الْمِنَنِ السَّابِغَةِ در ايّام رجب

چهارم و نيز شيخ فرموده كه مستحبّ است بخوانند در هر روز اين دعا را اَللّهُمَّ يا ذَاالْمِنَنِ

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * خدايا اى داراى

السّابِغَةِ وَالاْلاَّءِ الْو ازِعَةِ والرَّحْمَةِ الْو اسِعَةِ وَالْقُدْرَةِ الْج امِعَةِ

عطاهاى فراوان و نعمتهاى بخش شده و رحمت گشاده و نيروى تام و تمام

وَالنِّعَمِ الْجَسْيمَةِ وَالْمَواهِبِ الْعَظيمَةِ وَالاْيادِى الْجَميلَةِ والْعَطايَا

و نعمتهاى بزرگ و موهبتهاى سترگ و بخششهاى نيكو و دهشتهاى كامل

الْجَزيلَةِ يا مَنْ لا يُنْعَتُ بِتَمْثيلٍ وَلا يُمَثَّلُ بِنَظيرٍ وَلا يُغْلَبُ بِظَهيرٍ يا

اى كه به تمثيل و مثال آوردن وصفت نتوان كرد و اى كه به نظيرى تشبيهت نتوان نمودن و اى كه با كمك گرفتن هم مغلوب

مَنْ خَلَقَ فَرَزَقَ وَاَلْهَمَ فَاَنْطَقَ وَابْتَدَعَ فَشَرَعَ وَعَلا فَارْتَفَعَ وَقَدَّرَ

نشوى اى كه آفريد و روزى داد و الهام كرده گويايش كرد و ابداع كرده سپس شروع كرد و برتر شد پس مرتفع گرديد و اندازه

فَاَحْسَنَ وَصَوَّرَ فَاَتْقَنَ وَاحْتَجَّ فَاَبْلَغَ وَاَنْعَمَ فَاَسْبَغَ وَاَعْطى فَاَجْزَلَ

گرفت و نيكو گرفت و نقش بندى كرد پس محكم ساخت و حجت آورد و آنرا رساند و نعمت داد و فراوانش كرد و عطاكرده وآنرا

وَمَنَحَ فَاَفْضَلَ يا مَنْ سَما فِى الْعِزِّ فَفاتَ نَواظِرَ الاْبْصارِ وَدَنا فِى

افزون كرد و بخشيد و زياده بخشيد اى كه در عزت چنان بالا است كه از ديدگاه چشمها در گذشته و در

الُّلطْفِ فَجازَ هَواجِسَ الاْفْكارِ يا مَنْ تَوَحَّدَ باِلْمُلكِ فَلا نِدَّ لَهُ فى

لطف چنان نزديك است كه از آنچه در افكار خطور كند گذشته اى كه در فرمانروايى يكتا است كه همتايى براى او در

مَلَكُوتِ سُلْطانِهِ وَتفَرَّدَ بِالاْلاَّءِ وَالْكِبرِي اَّءِ فَلا ضِدَّ لَهُ فى جَبَرُوتِ

قلمرو سلطنتش نيست و به بخششها و بزرگوارى يگانه است كه رقيبى براى او در جبروت

شَاْنِهِ يا مَنْ حارَتْ فى كِبْرِياَّءِ هَيْبَتِهِ دَقايِقُ لَطايِفِ الاْوْهامِ

مقامش نيست اى كه در بزرگى هيبتش ريزه كاريهاى دقيق انديشه ها سرگردان گشته و ديده هاى تيزبينان در مقام

وَانْحَسَرَتْ دُونَ اِدْراكِ عَظَمَتِهِ خَطايِفُ اَبْصارِ الاْنامِ يا مَنْ عَنَتِ

ادراك عظمتش وامانده است اى كه چهره ها در برابر هيبتش زبون گشته و گردنها در

الْوُجُوهُ لِهَيْبَتِهِ وَخَضَعَتِ الرِّقابُ لِعَظَمتِهِ وَوجِلَتِ الْقُلُوبُ مِنْ

مقابل عظمتش خاضع شده و دلها از ترسش هراسان گشته است از

خيفَتِهِ اَسئَلُكَ بِهذِهِ الْمِدْحَةِ الَّتى لا تَنْبَغى اِلاّ لَكَ وَبِما وَاَيْتَ بِهِ

تو خواهم به حق همين ستايشى كه جز براى تو شايسته ديگرى نيست و بدانچه

عَلى نَفْسِكَ لِداعيكَ مِنَ الْمُؤْمِنينَ وَبِما ضَمِنْتَ الاِجابَةَ فيهِ عَلى

بر عهده خود گرفته اى براى خوانندگانت از مؤ منين و بدانچه اجابت آنرا بر

نَفْسِكَ لِلدّاعينَ يا اَسْمَعَ السّامِعينَ وَاَبْصَرَ النّاظِرينَ وَاَسْرَعَ

خويش ضمانت كرده اى براى خوانندگان اى شنواترين شنوايان و اى بيناترين بينايان و اى سريعترين

الْحاسِبينَ يا ذَاالْقُوَّةِ الْمتينَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ خاتَمِ النَّبِيّينَ وَعَلى

حسابگران اى كه داراى نيرويى محكم هستى درود فرست بر محمد خاتم پيمبران و بر

اَهْلِ بَيْتِهِ وَاقْسِمْ لى فى شَهْرِنا هذا خَيْرَ ما قَسَمْتَ وَاحْتِمْ لى فى

خاندان او و قسمت من كن در اين ماه بهترين قسمتهايى كه كرده اى و مسلّم كن برايم در آنچه

قَضاَّئِكَ خَيْرَ ما حَتَمْتَ وَاخْتِمْ لى بِالسَّعادَةِ فيمَنْ خَتَمْتَ وَاَحْيِنى

مقدر كرده اى بهترين چيزى را كه مسلّم كرده اى ومُهركن زندگيم را به خوشبختى در زمره كسانى كه زندگيشان را مُهر كرده اى

ما اَحْيَيْتَنى مَوْفُوراً وَاَمِتْنى مَسْرُوراً وَمَغْفُوراً وَتوَلَّ اَنْتَ نَجاتى

و زنده ام بدار تا زمانى كه زنده ام دارى پرروزى باشم و در حال شادمانى و آمرزيدگى بميرانم و خودت عهده دار نجاتم

مِنْ مُسائَلَةِ الْبَرْزَخِ وَادْرَاءْ عَنّى مُنْكَراً وَنَكيراً وَاَرِ عَيْنى مُبَشِّراً

از سؤ ال و جواب برزخ بشو و منكر و نكير را از من دفع كن و مبشر

وَبَشيراً وَاجْعَلْ لى اِلى رِضْوانِكَ وَجِنانِكَ مَصيراً وَعَيْشاً قَريراً

و بشير (دو فرشته رحمت ) را به چشمم آر و قرار ده برايم راهى بسوى رضوان و بهشتت و زندگى خوش و خرّمت

وَمُلْكاً كَبيْراً وَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ كَثيراً مؤ لف گويد: كه اين دعائى است

و فرمانروايى بزرگت و درود فرست بر محمد و آلش بسيار * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

كه در مسجد صَعْصَعهْ نيز خوانده ميشود
دعا از ناحيه مقدسه بدست محمد بن عثمان بن سعيد در ايّام رجب
شيخ روايت كرده كه بيرون آمد از ناحيه مُقَدّسه بر دست شيخ كبير ابى جعفر محمّد بن عثمان بن سعيد (رض ) اين توقيع شريف بخوان در هر روز از ايّام رجب :
بنام خداى بخشاينده مهربان

اَللّهُمَّ اِنّى اَسئَلُكَ بِمَعانى جَميعِ ما يَدْعُوكَ بِهِ وُلاةُ اَمْرِكَ

خدايا از تو خواهم به حق معانى تمام آنچه بوسيله آنها واليان فرمان تو را خوانند

الْمَاْمُونُونَ عَلى سِرِّكَ الْمُسْتَبْشِرُونَ بِاَمْرِكَ الْواصِفُونَ لِقُدْرَتِكَ

آنان كه امين بر سر پنهانى تو هستند و به دستورت مژده جويند و نيرويت را توصيف كنند و عظمتت

الْمُعْلِنُونَ لِعَظَمَتِكَ اَسئَلُكَ بِما نَطَقَ فيهِمْ مِنْ مَشِيَّتِكَ فَجَعَلْتَهُمْ

را آشكارا اعلام كنند از تو خواهم بدانچه گويا شده درباره ايشان از اراده ات و بدين سبب ايشان را

مَعادِنَ لِكَلِماتِكَ وَاَرْكاناً لِتَوْحيدِكَ وَآياتِكَ وَمَقاماتِكَ الَّتى

معادن كلمات خويش و پايه هاى يگانگى و نشانه ها و مقامات خويش قرارشان دادى آن مقاماتى كه در هيچ جا

لاتَعْطيلَ لَها فى كُلِّ مَكانٍ يَعْرِفُكَ بِها مَنْ عَرَفَكَ لا فَرْقَ بَيْنَكَ

تعطيل ندارد و هركه تو را بشناسد بوسيله آنها شناخته ميان تو و آنها فرقى نيست

وَبَيْنَها اِلاّ اَنَّهُمْ عِبادُكَ وَخَلْقُكَ فَتْقُها وَرَتْقُها بِيَدِكَ بَدْؤُها مِنْكَ

جز اينكه ايشان بندگان تو و مخلوق تواءند و فتق و رتق كارشان بدست تو است شروعشان از جانب تو

وَعَوْدُها اِلَيْكَ اَعْضادٌ واَشْهادٌ ومُناةٌ واَذْوادٌ وَحَفَظَةٌ وَرُوّادٌ فَبِهمْ

و بازگشتشان بسوى تو است كمك كاران و گواهان و ميزانها و مدافعان و نگهبانان وبازرسان هستند كه بديشان

مَلاَْتَ سَماَّئَكَ وَاَرْضَكَ حَتّى ظَهَرَ اَنْ لا اِلهَ إ لاّ اَنْتَ فَبِذ لِكَ اَسْئَلُكَ

آسمان و زمينت را پر كرده اى تا معلوم شد كه معبودى جز تو نيست پس بدان وسيله از تو مى خواهم

وَبِمَواقِعِ الْعِزِّ مِنْ رَحْمَتِكَ وَبِمَقاماتِكَ وَعَلاماتِكَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى

و به جاهاى عزيز و ارجمند نزول رحمتت و به مقامات و نشانه هايت كه درود فرستى بر

مُحَمَّدٍ وَآلِهِ واَنْ تَزيدَنى ايماناً وَتَثْبيتاً ياباطِناً فى ظُهُورِهِ وَظاهراً

محمد و آلش و ايمان و پايداريم را (در دين ) بيفزايى اى كه در عين آشكارى نهانى و اى كه در عين نهانى

فى بُطُونِهِ وَمَكْنُونِهِ يا مُفَرِّقاً بَيْنَ النُّورِ وَالدَّيْجُورِ يا مَوْصُوفاً بِغَيْرِ

و مستورى آشكارى اى جداكننده نور و ظلمت اى كه بدون رسيدن به كنه و

كُنْهٍ وَمَعْرُوفاً بِغَيْرِ شِبْهٍ حاَّدَّ كُلِّ مَحْدُودٍ وَشاهِدَ كُلِّ مَشْهُودٍ وَمُوجِدَ

و حقيقت تو را وصف كنند و بدون شبيه تو را بشناسند اندازه گير هر چيز محدود و گواه هر گواهى شده و هستى ده

كُلِّ مَوْجُودٍ وَمُحْصِىَ كُلِّ مَعْدُودٍ وَفاقِدَ كُلِّ مَفْقُودٍ لَيْسَ دُونَكَ مِنْ

هر موجود و شمارنده هر معدود و گم كننده هر گمشده معبودى جز تو نيست