منابع


[1]. صحيفه نور، مجموعه رهنمودهاى امام خمينى، ج‏9، ص‏57،، 202، ارشاد اسلامى.
[2]. امالى صدوق، ص‏118، مؤسسه اعلمى؛ ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، تصحيح و تعليق على اكبر غفارى، ص‏123، مكتبة الصّدوق، تهران.
[3]. مجمع البحرين، ج‏2، ص‏1156؛ تفسير نمونه، ج‏23، ص‏491.
[4]. نك: فلسفه تاريخ، شهيد مطهرى، ج‏1، ص‏13، صدرا.
[5]. يوسف، 12، 111.
[6]. نهج البلاغه، نامه 69.
[7]. رعد(13)، 11.
[8]. انفال، 54.
[9]. احزاب(33) آيه 62؛ فاطر(43(35؛ فتح(48) آيه‏23.
[10]. مائده آيه 54.
[11]. ناسخ التواريخ، سپهر، ج‏1، ص‏266، جواهر الكلام، ج‏21، ص‏25.
[12]. حماسه حسينى، شهيد مطهرى، ج‏1، ص‏78 - 77، صدرا.
[13]. تاريخ طبرى، ج‏4، ص‏304.
[14]. صحيفه نور، ج‏16، ص‏179.
[15]. اين شاعر مسلمان و انقلابى در اين باره چنين مى‏سرايد: رمز قرآن از حسين آموختيم زآتش او شعله‏ها افروختيم تا قيامت قطع استبداد كرد موج خون او چمن ايجاد كرد خون او تفسير اين اسرار كرد ملت خوابيده را بيدار كرد
[16]. درسى كه حسين(ع) به انسانها آموخت، شهيد هاشمى نژاد، ص‏447، انتشارات فراهانى.
[17]. شرح نهج البلاغه، ابن ابى‏الحديد، ج‏3، ص‏249، دار احياء التراث العربى.
[18]. مجموعه مقالات كنگره بين المللى امام خمينى و فرهنگ عاشورا، ج‏2، ص‏610، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى، درسى كه حسين(ع) به انسان‏ها آموخت، ص‏450 - 447. پ
[19]. همان.
[20]. تاريخ الامم و الملوك، طبرى، ج‏4، ص‏304.
[21]. همان.
[22]. الارشاد، شيخ مفيد، ص‏204.
[23]. ممتحنه، آيه‏1.
[24]. مناقب ابن شهرآشوب، ج‏4، ص‏68؛ بحارالانوار، ج‏44، ص‏192، ج‏45، ص‏50.
[25]. تحف العقول، 249.
[26]. نهج البلاغه، ص‏51.
[27]. بحارالانوار، ج‏44، ص‏191.
[28]. تحف العقول، ص‏249، تاريخ طبرى، ج‏4، ص‏305.
[29]. اللهوف، سيد بن طاووس، ص‏20.
[30]. تاريخ طبرى، ج‏4، ص‏404.
[31]. اللهوف، ص‏20.
[32]. المغازى، واقدى، ج‏1، ص‏265.
[33]. همان، ص‏212.
[34]. اللهوف، ص‏53.
[35]. بحارالانوار، ج‏44، ص‏374.
[36]. سخنان حسين بن على(ع)، نجمى، ص‏209.
[37]. الارشاد، ص‏240.
[38]. بحارالانوار، ج‏44، ص‏329.
[39]. سخنان مقام معظم رهبرى در جمع بسيجيان، 71/4/23.
[40]. همان؛ حماسه حسينى، شهيد مطهرى، ج‏3، ص‏48، 49، 47، عبرتهاى عاشورا، سيد احمد خاتمى، ص‏10 مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامى، مجله معرفت، ش‏56، ص‏16 و...
[41]. سخنان مقام معظم رهبرى در جمع بسيجيان، 71/4/23.
[42]. حماسه حسينى، ج‏3، ص‏49، صدرا.
[43]. شهيد جاويد، نعمت الله صالحى نجف آبادى، ص‏182 - 177. سخنان برخى از متعصبان اهل سنّت چون قاضى ابن عربى، ابن خلدون و...را نقل و نقد كرده است.
[44]. معرفت، ش‏56، ص‏20 به نقل از مبانى جامعه‏شناسى، بروس وئن 77، ترجمه و اقتباس: فاضل توسعى، تهران، سمت.
[45]. همان به نقل از همان، ص‏157.
[46]. اسد الغابه فى معرفه الصحابه، عزالدين ابى‏الحسن على بن محمد الجزرى، ج‏1، ص‏257، اسلاميه.
[47]. امام خمينى و فرهنگ عاشورا، ج‏1، 279.
[48]. ملل و نحل، شهرستانى، ص‏24.
[49]. نهج البلاغه، خ‏129.
[50]. مروج الذهب، مسعودى، ج‏4، ص‏41 دارالمعرفه بيروت.
[51]. ملل و نحل، ص‏24.
[52]. حجرات(49) آيه 13.
[53]. بحارالانوار، ج‏73، ص‏293.
[54]. شرح نهج البلاغه، ابن ابى‏الحديد، ج‏11، ص‏44.
[55]. همان، ج‏13، ص‏222 - 220.
[56]. همان، ص‏45.
[57]. همان.
[58]. نهج البلاغه، نامه 10.
[59]. اللهوف، ص‏20.
[60]. تاريخ الامم و الملوك، طبرى، ج‏4، ص‏304.
[61]. بحارالانوار، ج‏75، ص‏46.
[62]. عبرت‏هاى عاشورا، ص‏89؛ تاريخ سياسى اسلام، تاريخ خلفا، رسول جعفريان، ج‏2، ص‏194 - 188.
[63]. الغدير، علامه امينى، ج‏8، ص‏286 دارالكتب العربى.
[64]. همان، ج‏9، ص‏3، 31، 38.
[65]. همان، ج‏8، ص‏278، الاستيعاب، ج‏2، ص‏80، طبرى، ج‏11، ص‏357، مروج الذهب، ج‏1، ص‏440.
[66]. ملل و نحل، شهرستان، ص‏26.
[67]. الغدير، ج‏122 از منابع گوناگون اهل سنت اين موضوع را نقل كرده است.
[68]. سخنان مقام معظم رهبرى، لشگر 27 حضرت رسول، در 75/3/20.
[69]. لهوف، ص‏26، عبدالله بن عمر، عبدالله بن عباس، عبدالله بن زبير، از اين‏گونه افراد بودند.
[70]. سخنان مقام معظم رهبرى در جمع فرماندهان لشگر 27 حضرت رسول(ص)، 75/3/20.
[71]. غرر الحكم و درر الحكم، آمدى با شرح محقق خوانسارى، ج‏3، ص‏395، دانشگاه تهران، تنبيه الخواطر و نزهة النواظر، معروف به مجموعه ورام، ج‏2، ص‏122، چنين آمده است: حب الدنيا اصل كل معصية...حبّ الدنيا و حبُّ الله لا يجتمعان فى قلب واحد.
[72]. همان، ج‏3، ص‏395.
[73]. تحف العقول؛ 250، ص‏249؛ بحارالانوار، ج‏44، ص‏383، ج‏78، ص‏117.
[74]. فروغ ابديت، جعفر سبحانى، ج‏2، ص‏488 براى مشروح اين جريان ص‏489 - 485 مطالعه شود، مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامى.
[75]. ملل و نحل، ص‏23.
[76]. الانوار القدسيه، ص‏99.
[77]. معرفت، ج‏56، ص‏17، به نقل از جامعه‏شناسى تاريخى اسلام، ابوالحسن تنهايى، ص‏262، نشر روزگار.
[78]. ديوان آتشكده نيّر، ص‏59؛ سمو المضى سموالذات، علائلى، 5.
[79]. الطبقات الكبرى، ج‏3، ص‏295، 304، شرح نهج البلاغه، ابن ابى‏الحديد، ج‏8، ص‏111، تاريخ يعقوبى، ج‏2، ص‏154 - 153، تاريخ جرجى زيدان، ج‏2، ص‏168.
[80]. همان مدرك، تاريخ يعقوبى، ج‏2، ص‏154 - 153.
[81]. تاريخ خلفا، جعفريان، ج‏2، ص‏194، نشر الهادى.
[82]. نهج البلاغه، خطبه، 3.
[83]. الغدير، ج‏8، ص‏286 - 282، شرح نهج البلاغه، ج‏1، ص‏199 - 198.
[84]. شرح نهج البلاغه، ابن ابى‏الحديد، ج‏1، ص‏199.
[85]. تاريخ خلفا، ج‏2، ص‏205، شرح نهج البلاغه، ج‏9، ص‏58.
[86]. شرح نهج البلاغه، ابن ابى‏الحديد، ج‏2، ص‏198 - 197.
[87]. همان، ج‏2، ص‏66. على(ع) نيز اين مطلب را يادآورى كرده است. نهج البلاغه، خطبه 26.
[88]. الكامل، ابن اثير، ج‏3، ص‏505 - 504.
[89]. تاريخ طبرى، ج‏4، ص‏306.