وضو نميساخت .
اسلام برای شرط عدالت آن اندازه اهميت قائل است كه حتی اجازه نمی‏دهد
مرد و زن دوم در حين عقد توافق كنند كه زن دوم در شرائطی نامساوی با زن‏
اول زندگی كند . يعنی از نظر اسلام رعايت عدالت تكليفی است كه مرد
نمی‏تواند با قرار قبلی با زن ، خود را از زير بار مسؤوليت آن خارج كند .
مرد و زن هيچكدام حق ندارند چنين شرطی در متن عقد بنمايند . زن دوم كاری‏
كه می‏تواند بكند فقط اينست كه عملا از حقوق خود صرفنظر كند . اما
نمی‏تواند شرط كند كه حقوقی مساوی با زن اول نداشته باشد ، همچنانكه زن‏
اول نيز ميتواند كاری كند كه قانونا حقی نداشته باشد . از امام باقر
عليه‏السلام سؤال شد آيا مرد ميتواند با زن خود شرط كند كه فقط روزها هر
وقت بخواهد باو سر بزند ، يا ماهی يكبار يا هفته‏ای يكبار نزد او برود .
يا شرط كند كه نفقه بطور كامل و مساوی با زن ديگر باو ندهد و خود آن زن‏
هم از اول اين شرطها را بپذيرد ؟ امام فرمود : " خير ، چنين شرطهائی‏
صحيح نيست ، هر زنی به موجب عقد ازدواج خواه ناخواه حقوق كامل يك زن‏
را پيدا می‏كند . چيزی كه هست پس از وقوع ازدواج هر زنی ميتواند عملا
برای جلب رضايت شوهر كه او را رها نكند يا بعلت ديگری همه يا قسمتی از
حقوق خود را ببخشد " .
تعدد زوجات با اين شرط اخلاقی اكيد و شديد بجای آنكه وسيله‏ای برای‏
هوسرانی مرد واقع گردد ، شكل و قيافه انجام وظيفه بخود ميگيرد . هوسرانی‏
و شهوت پرستی جز با آزادی كامل و دنبال هوای دل رفتن سازگار نيست ،
هوسرانی آنگاه صورت