بخواری داده است . يك آدم شريف ، آدمی كه احساس انسانيت و عزت
میكند ، حتی حاضر نيست رنج خود را بديگران بگويد . رنجش را تحمل میكند
و برای ديگران بيان نمیكند
شخصی آمد خدمت امام صادق ( ع ) شروع كرد از تنگدستی خودش گفتن كه
خيلی فقر شدهام ، خيلی ناچارم و در آمدم كفاف خرجم را نمیدهد ، چنين
میكنم و چنان . حضرت به يك از كسانشان فرمود : برو فلان مقدار دينار
تهيه كن و به او بده . تا رفت بياورد ، آن شخص گفت ، آقا من والله
مقصودم اين نبود كه از شما چيزی بخواهم . فرمود من هم نگفتم كه مقصود تو
از اين حرفها اين بود كه از من چيزی میخواهی ولی من يك نصيحت بتو میكنم
: اين نصيحت از من بتو باشد كه هر بيچارگی و سختی و گرفتاری كه داری
برای مردم نقل نكن زيرا كوچك میشوی . اسلام دوست ندارد مؤمن در نظر
ديگران كوچك باشد . يعنی صورت خودت را با سيلی هم كه شده سرخ نگهدار
عزت خودت را حفظ كن . علی هم میگويد : « و رضی بالذل من كشف ضره »
آنكسی كه درد خودش را ، بيچارگی خودش را برای ديگران ميگويد آبرو و
عزت خود را از بين میبرد . همه جا میگويد آقا ما خيلی بيچاره هستيم ،
اوضاع ما خيلی بد است ، اوضاعمان بقول امروزيها خيلی درام است ، چنين
وچنان . اينها را نگو ، آبرو از هر چيزی عزيزتر است ، عزت مؤمن از هر
چيزی ديگری گراميتر است .
« و هانت عليه نفسه من امر عليها لسانه » ، آنكسی كه هوای نفس خودش
را بر خودش غلبه میدهد ، آنكسی كه تابع شهوت خودش و هوا پرست است
بايد بداند كه اولين اهانت را بخودش كرده ، خودش را
|