دنيا ، مدرسه انسان
دنيا برای بشر نسبت به آخرت مرحله تهيؤ و تكميل و آمادگی است . دنيا نسبت به آخرت نظير دوره مدرسه و دانشگاه است برای يك جوان ، دنيا حقيقتا مدرسه و دار التربيه است . در نهج البلاغه ، بخش كلمات قصار ، آمده است كه شخصی آمد خدمت اميرالمؤمنين علی ( ع ) و زبان به ذم دنيا گشود كه دنيا چنين است و دنيا چنان ، دنيا انسان را فريب میدهد ، دنيا انسان را فاسد میكند ، دنيا دغلباز و جنايتكار است ، و از اين قبيل سخنان . اين مرد شنيده بود كه بزرگان ، دنيا را مذمت میكنند ، خيال كرده بود مقصود از مذمت دنيا مذمت واقعيت اين جهان است ، مقصود اين است كه جهان فی حد ذاته بد است ، نمیدانست كه آنچه بد است دنيا پرستی است ، آنچه بد است ديد كوتاه و خواست محدود است كه با انسان و سعادت انسان ناسازگار است . علی ( ع ) به او فرمود : تو فريب دنيا میخوری ، دنيا تو را فريب نمیدهد ، تو بر دنيا جنايت وارد آوردهای ، دنيا بر تو جنايت نكرده است . . . تا آنجا كه فرمود : دنيا با كسی كه با صداقت رفتار كند صديق است و برای كسی كه آن را درك كند مايه عافيت است ، دنيا معبد دوستان خدا ، مصلای فرشتگان خدا ، فرودگاه وحی خدا ، تجارتخانه اولياء خداست . . . شيخ فريدالدين عطار اين داستان را به نظم آورده میگويد :