فلسفه ذكر مصيبت
ايام از نظری تعلق دارد به حضرت زهرا سلام الله عليها نكتهای را چون ديشب يكی از جوانان سؤال كرد میخواهم برايتان عرض بكنم ، شايد خوب باشد . البته من هيچوقت اصرار ندارم كه در هر سخنرانی لزوما ذكر مصيبت بكنم . اگر سخن رسيد به جايی كه ببينم ذكر مصيبت كردن ، به خودم تحميل كردن است و بايد از جايی به جای ديگر بروم ، نمیگويم . ولی اكثر خصوصا در ايام مصيبت ولو به طور اشاره هم شده است ذكر مصيبت میكنم . جوانی از من پرسيد كه آيا اين كار ضرورتی يا حسنی دارد يا نه ؟ اگر بناست مكتب امام حسين عليه السلام احياء بشود آيا ذكر مصيبت امام حسين هم ضرورتی دارد ؟ گفتم بله ، دستوری است كه ائمه اطهار به ما دادهاند و اين دستور فلسفهای دارد و آن اينكه هر مكتبی اگر چاشينی از عاطفه نداشته باشد و صرفا مكتب و فلسفه و فكر باشد ، آنقدرها در روحها نفوذ ندارد و شانس بقا ندارد ، ولی اگر يك مكتب چاشنيی از عاطفه داشته باشد ، اين عاطفه به آن حرارت میدهد . معنا و فلسفه يك مكتب ، آن مكتب را روشن میكند ، به آن مكتب منطق میدهد ، آن مكتب را منطقی میكند . بدون شك مكتب امام حسين منطق و فلسفه دارد ، درس است و بايد آموخت اما اگر ما دائما اين مكتب را صرفا به صورت يك مكتب فكری بازگو بكنيم حرارت و جوشش گرفته میشود و اساسا كهنه میگردد . اين ، بسيار نظر بزرگ و عميقانهای بوده است ، يك دور انديشی فوق العاده عجيب و