انتظار بيش از حد از زبان و گوش
اين خود يك غفلت عظيم و اشتباه بزرگی است امروز در اجتماع ما كه برای گفتن و نوشتن و خطابه و مقاله ، و خلاصه برای زبان و مظاهر زبان بيش از اندازه ارزش قائليم و بيش از اندازه انتظار داريم . در حقيقت از زبان اعجاز میخواهيم . بالضروره ، گفتن و نوشتن خصوصا اگر همانطوری باشد كه قرآن فرموده ، حكمت و موعظه حسنه باشد ، حقائق را روشن كند ، تنها به صورت پندهای تحكمآميز و آمرانه نباشد ، شرط لازمی است ولی به اصطلاح شرط كافی و يا علت تامه نيست . و چون از زبان بيش از اندازه انتظار داريم و از گوش مردم هم بيش از اندازه انتظار داريم و میخواهيم تنها با زبان و گوش همه كارها را انجام دهيم و انجام نمیشود ناراحت میشويم و ناله و فغان میكنيم و میگوئيم :پاورقی : 1 - نهجالبلاغه ، حكمت . 73