اين سه جور تفسير : يكی آن تفسيری كه يك دشمن حسين بايد تفسير بكند .
يكی تفسيری كه خود حسين تفسير كرده است كه قيام او در راه حق بود . يكی‏
هم تفسيری كه دوستان نادانش كردند و از تفسير دشمنانش خيلی خطرناكتر و
گمراه كن‏تر و دورتر است از روح حسين بن علی .
اما قسمت دوم كه چرا ائمه دين اينهمه تأكيد كردند كه مجلس عزا بپا
داريد ؟ اين هم به همين دليل كه عرض كردم ، چون امام حسين كشته نشد برای‏
منفعت شخصی ، امام حسين كشته نشد برای اينكه خودش را فدای گناهان امت‏
كرده باشد ، امام حسين در راه حق كشته شد ، در راه مبارزه با باطل كشته‏
شد ، ائمه دين خواستند مكتب حسين در دنيا باقی بماند ، شهادت حسين به‏
صورت يك مكتب ، مكتب مبارزه حق با باطل برای هميشه باقی بماند ، و الا
چه فايده به حال امام حسين كه ما گريه بكنيم يا نكنيم ، و چه فايده به‏
حال خود ما دارد كه صرفا بنشينيم يك گريه‏ای بكنيم و بلند شويم و برويم .
ائمه دين خواستند قيام امام حسين به صورت يك مكتب و به صورت يك مشعل‏
فروزان هميشه باقی بماند . اين يك چراغی است از حق ، از حقيقت دوستی ،
از حقيقت خواهی . اين يك ندائی است از حق طلبی ، از حريت ، از آزادی‏
. اين مكتب حريت و اين مكتب آزادی و اين مكتب مبارزه با ظلم را
خواستند برای هميشه باقی بماند . در زمان خود ائمه اطهار كه اين دستور
صادر شد ، سبب شد كه جريانی زنده و فعال و انقلابی به وجود آيد . نام‏
امام حسين شعار انقلاب عليه ظلم گشت . يك عده شاعر انقلابی به وجود آمد
: كميت اسدی به وجود آمد ، دعبل خزاعی به وجود آمد . دعبل خزاعی می‏دانيد
كيست ؟