نمیرود موفقيت زيادی نصيب گردد .
از خصوصيات دين مقدس اسلام اينست كه مسؤوليت مشترك به وجود آورده
است . همه مسؤول حفظ و رعايت و راهنمائی و هدايت يكديگرند . هر كس كه
خود را در برابر اسلام مسؤول میشمارد خود به خود نسبت به سازمان رهبری آن
احساس مسؤوليت میكند .
برخی از انديشمندان اجتماعی ما ، به واسطه عدم علاقه و اعتقاد ، ممكن
است هيچگاه درباره سازمان روحانيت و مشكلات آن و راه حل آنها نينديشند
، همانطوری كه همه علاقهمندان كوتاه فكر و بیخبر نيز هيچگاه اينگونه
انديشهها در مغز سادهشان راه نمیيابد . اما علاقهمندان روشنانديش اسلام ،
يكی از مهمترين موضوعات كه فكر آنها را به خود مشغول میدارد ، همين
موضوع است .
اين بنده كه همه افتخارش اينست كه در سلك اين طبقه منسلك است و
خوشهچينی از اين خرمن به شمار میرود و در خانوادهای روحانی رشد و نمو
يافته و در حوزههای علوم دينی عمر خويش را به سر برده ، تا آنجا كه به
ياد دارد از وقتی كه میتوانسته اندكی در مسائل اجتماعی بينديشد در اطراف
اين موضوع فكر میكرده است .
ريشه اصلی
در حدود سيزده سال پيش شبی در قم ، در يك محفل دوستانه مركب از
گروهی از اساتيد و فضلا ، كه اينجانب نيز افتخار حضور در آن جلسه را
داشت ، سخن از مشكلات و نواقص سازمان روحانيت به ميان آمد . سخن در
اين بود كه چرا در گذشته حوزههای علمی و روحانی ما از لحاظ