نمی‏رود موفقيت زيادی نصيب گردد .
از خصوصيات دين مقدس اسلام اينست كه مسؤوليت مشترك به وجود آورده‏
است . همه مسؤول حفظ و رعايت و راهنمائی و هدايت يكديگرند . هر كس كه‏
خود را در برابر اسلام مسؤول می‏شمارد خود به خود نسبت به سازمان رهبری آن‏
احساس مسؤوليت می‏كند .
برخی از انديشمندان اجتماعی ما ، به واسطه عدم علاقه و اعتقاد ، ممكن‏
است هيچگاه درباره سازمان روحانيت و مشكلات آن و راه حل آنها نينديشند
، همان‏طوری كه همه علاقه‏مندان كوتاه فكر و بی‏خبر نيز هيچگاه اينگونه‏
انديشه‏ها در مغز ساده‏شان راه نمی‏يابد . اما علاقه‏مندان روشن‏انديش اسلام ،
يكی از مهمترين موضوعات كه فكر آنها را به خود مشغول می‏دارد ، همين‏
موضوع است .
اين بنده كه همه افتخارش اينست كه در سلك اين طبقه منسلك است و
خوشه‏چينی از اين خرمن به شمار می‏رود و در خانواده‏ای روحانی رشد و نمو
يافته و در حوزه‏های علوم دينی عمر خويش را به سر برده ، تا آنجا كه به‏
ياد دارد از وقتی كه می‏توانسته اندكی در مسائل اجتماعی بينديشد در اطراف‏
اين موضوع فكر می‏كرده است .

ريشه اصلی

در حدود سيزده سال پيش شبی در قم ، در يك محفل دوستانه مركب از
گروهی از اساتيد و فضلا ، كه اينجانب نيز افتخار حضور در آن جلسه را
داشت ، سخن از مشكلات و نواقص سازمان روحانيت به ميان آمد . سخن در
اين بود كه چرا در گذشته حوزه‏های علمی و روحانی ما از لحاظ