می‏دانستند ، پس تمام مردم دوره قاجار قوانين اسلام را كه می‏گويد مدعی تا
شاهد نياورده ، حق ثابت نمی‏شود ، بايد شاهد بياورد و منكر مثلا بايد قسم‏
بخورد ، بعد قضيه چه جور حل می‏شود ، و به فرض اين كه ثابت شد ، آن وقت‏
بايد ببينيم آنچه كه دزدی كرده يا مال غيری كه خورده چقدر است ؟ اگر مثلا
دزدی باشد ، به يك حد نصاب معين كه برسد دستش را ببرند و گرنه دستش‏
را نبرند ، آری ، اگر در آن زمان اين كار را عدالت می‏دانستند پس مردم‏
دوره قاجار همه اينها را ظالمانه می‏دانستند و می‏گفتند : " حكم عدالت ،
همان حكم اميركبير است ، تمام آنهايی كه اسلام گفته ظالمانه است " !
چنين نيست كار اميركبير وحشيانه بوده ، آن زمان ظلم و وحشيگری بوده ،
زمان ما هم ظلم و وحشيگری است هرگز مفهوم قضايا تغيير نمی‏كند در اينجا
كه حتی استنباط هم تغيير نكرده ، عمل يك فرد بوده است ، اگر هم كسی‏
تحسينش می‏كرده به اعتبار يك سياستمدار بوده ( 1 ) .
مطلب ديگری ذكر كرده اند ، می‏گويند :
" در زمان نادرشاه افشار ، سربازی ماست يك زن روستايی را خورد و
پولش را نپرداخت زن شكايت نزد نادر برد نادر فرمان داد شكم سرباز را
پاره كنند تا اگر پر از ماست بود كه هيچ ، به سزای خويش رسيده است و
اگر نبود و پيرزن دروغ گفته بود ، مثلا سر پيرزن را جدا كنند اين فرمان‏
يك شاهكار عدالت و رسيدگی به تظلمات رعايا محسوب می‏شد ، اما امروز
اين اعمال را وحشيانه می‏دانند " .

پاورقی :
. 1 آن وقتها كسی سياستمدار بود كه بهتر از ديگران خودش را تحميل‏
می‏كرد و از مردم زهر چشم می‏گرفت .