تفكيك پذير نيست . اسلام كه نمی‏گويد يا جهاد برو و نماز نخوان و يا نماز
بخوان و جهاد نرو . اسلام می‏گويد نماز بخوان و به جهاد برو ، جهاد بكن كه‏
نماز بخوانی و نماز بخوان كه جهاد كنی . حالا اگر يك سرباز اشتباه بكند ،
بجای اينكه جهاد بكند نماز بخواند ، بايد به او فهماند كه اينها از هم‏
جدا نيستند .
مثل بعضی از افراد پولدار كه می‏گويند ما كه پول داريم بجای نماز خواندن‏
پول می‏دهيم ! كی همچه چيزی می‏شود ؟ ! اسلام آن انفاقی را كه منفك از نماز
باشد اصلا قبول ندارد . اگر عكسش را بگوئيد ، يك آدم پول پرست و پول‏
دوست اما آماده خدمت بگويد من به جای اينكه انفاق بكنم نماز می‏خوانم ،
از ما هفده ركعت نماز واجب خواسته‏اند و مجموعا 51 ركعت خواسته‏اند ، من‏
بجای اينها صد و دو ركعت نماز می‏خوانم ، مثلا نماز قضای ديگران را هم‏
می‏خوانم كه از من پولی نخواهند . آيا اين قبول است ؟ نه . پس بايد به‏
مردم فهماند كه تعليمات اسلامی تجزيه ناپذير است ، به منزله اعضاء يك‏
پيكره‏اند . نماز به جای خود ، حج به جای خود ، زكات به جای خود ، خمس‏
به جای خود ، امربه معروف و نهی از منكر به جای خود ، هر كدام بايد
موقعشان شناخته بشود .
آن كسی كه درباره نماز گفت : حی علی خيرالعمل او حساب كرده گفت . در
اين زمانی كه تو هستی كه سربازان تو با دنيا طرف شده‏اند باز بايد نماز
را با صفت خيرالعمل ذكر كرد .
ما اسم اين نوع تصرفات و رعايت مقتضيات زمان را افراط كاری می‏گذاريم‏
يا به عبارت ديگر اسمش را جهالت می‏گذاريم چون اين ناشی از حساب نكردن‏
است ، ناشی از