ثالثا : اينكه گفته شد قرآن مدعی است كه رهبران ، پيامبران ، پيشتازان‏
و شهيدان منحصرا از ميان مستضعفان برمی‏خيزند اشتباه ديگری است در مورد
قرآن . قرآن هرگز چنين سخنی نگفته است .
استدلال به آيه " « هو الذی بعث فی الاميين ». . . " كه ادعا شده‏
پيامبر از ميان " امت " برخاسته و امت مساوی است با توده مردم ،
مضحك است . " اميين " جمع " امی " است كه به معنی درس ناخوانده‏
است و " امی " منسوب به " ام " است نه " امت " ، و تازه "
امت " يعنی جامعه كه مركب است از گروهها و احيانا از طبقات مختلف و
به هيچ وجه به معنی توده مردم نيست . از آن مضحك‏تر استدلال به آيه 75 از
سوره قصص درباره شهيدان است . آيه اين است : " « و نزعنا من كل امة
شهيدا فقلنا هاتوا برهانكم »" . اين آيه را چنين تفسير ( و در حقيقت‏
مسخ ) كرده‏اند : ما از هر امت ( توده مردم ) شهيدی ( كشته شده‏ای در راه‏
خدا ) برمی‏انگيزيم ، يعنی از او فردی انقلابی می‏سازيم ، و آنگاه به امتها
می‏گوييم هر كدامتان برهان خود را كه همان شهيد و شخصيت انقلابی كشته شده‏
در راه خداست ، بياوريد .
اولا اين آيه دنباله آيه ديگری است و هر دو مربوط به قيامت است . آيه‏
قبل اين است :
" « و يوم يناديهم فيقول أين شركائی الذين كنتم تزعمون » " .
روزی كه خداوند مشركان را ندا می‏كند كه شريكانی كه برای من گمان‏
می‏برديد كجايند .
ثانيا معنی " نزعنا " اين است كه جدا می‏كنيم ، نه اينكه او را
می‏شورانيم و برمی‏انگيزانيم .