است : از علی عليهالسلام پرسش شد : « هل عندكم شیء من الوحی » ؟ آيا به
شما اهل بيت وحی نازل میشود ؟ فرمود : « لا و الذی فلق الحبه و برا
النسمه » : نه قسم به آنكه دانه را شكافت و آدمی را آفريد « الا ان يعطی
الله عبدا فهما فی كتابه : » مگر آنكه خداوند بندهای را مورد عنايت قرار
دهد و فهم قرآن نصيب او گردد . از اين جمله پيدا است كه علی عليهالسلام
علم جوشان و فراوان و حيرت انگيز خود را تنها از دولت قرآن و چشمه پر
فيض قرآن دارد . اين معنويت قرآن است كه از باطن و ملكوت بر دل پاك
علی سرازير شده است .
حضرت علی بن موسی الرضا عليه آلاف التحيه و الثناء كه در جوار مدفن
مقدس آن حضرت اين كنگره برگزار میگردد نقل میكنند كه از جد بزرگوارشان
امام ابوعبدالله جعفر بن محمد الصادق عليهالسلام پرسش شد : « ما بال
القرآن لا يزيد بالنشر و الدراسه الا غضاضه ؟ » يعنی چگونه است كه قرآن هر
چه بيشتر منتشر میشود و گوشها با آن آشنا میگردد و هر چه بيشتر خوانده و
درس داده میشود كهنه نمیگردد بلكه بر عكس روز بروز بر طراوت و تازگی
آن افزوده میگردد ؟ امام جواب داد : « لانه لم ينزل لزمان دون زمان و لا
للناس دون ناس و لذلك ففی كل زمان جديد و لكل ناس غض » . يعنی اين
بدان جهت است كه قرآن برای زمانی خاص و برای مردمی خاص نازل نشده
است و لهذا در همه زمانها نو است و برای همه مردمان ترو تازه است .
اگر درست در معنی و مفهوم اين حديث دقت كنيم دنيای وسيعی در مقابل خود
میبينيم ، میبينيم ائمه اهل بيت عليهالسلام با ديد ديگری قرآن را
میديدهاند .
|