كرد كه در شام طاعون است و تصميم گرفت وارد شهر نشود و به اعتراض‏
ابوعبيده جراح كه گفت آيا می‏خواهی از قضا و قدر الهی فرار كنی ، جواب‏
داد ، عبدالرحمن بن عوف روايت كرد كه از رسول خدا ( ص ) شنيده است‏
اگر در شهری طاعو ن پيدا شد و شما در آن شهر بوديد ، از آن شهر خارج‏
نشويد ، ولی اگر در شهری پيدا شد و شما در خارج آن شهر بوديد ، داخل آن‏
شهر نشويد .
عليهذا حديث صحيح بخاری يا مربوط به آن جريانی است كه امام صادق (
عليه السلام ) درباره وبا توضيح داده است و يا جريانی كه امام صادق ( ع )
توضيح داده يك جريان ديگر بوده و اين حديث مربوط به او نيست ، اين‏
حديث مربوط به اين است كه مردم مبتلا به طاعون رعايت حال مردم جاهای‏
ديگر را بكنند و از شهر خارج نشوند و به جای ديگر نروند . به هر حال ،
قطعا آنچه از ظاهر حديث عايشه استفاده می‏شود مقصود نيست و ناقلان حديث‏
در نقل مضمون آن دچار اشتباه شده‏اند .
. 2 در كافی جلد 2 صفحه 58 باب فضل اليقين از امام صادق ( عليه السلام‏
) روايت می‏كند :
« ان اميرالمؤمنين عليه السلام جلس الی حائط مائل يقضی بين الناس فقال‏
بعضهم : لا تقعد تحت هذا الحائط فانه معور فقال اميرالمؤمنين عليه السلام‏
: حرس امرءا اجله . فلما قام سقط الحائط . قال : و كان اميرالمؤمنين‏
عليه السلام مما يفعل هذا و اشباهه ، و هذا اليقين » .
علی ( عليه السلام ) در پای ديوار كجی نشسته بود و ميان مردم