از روی كمال رضايت و به طور طبيعی صورت می‏گيرد فرق است ميان كاری كه‏
از روی رضا و ايمان صورت گيرد كه نوعی انتخاب است ، با كاری كه تحت‏
تاثير عقده‏ها و فشارهای ناراحت كننده درونی صورت می‏گيرد كه نوعی انفجار
است .
ثانيا اگر جهان بينی انسان ، صرفا جهان بينی مادی و براساس انحصار
واقعيت در محسوسات باشد ، هر گونه ايده پرستی و آرمانخواهی اجتماعی و
انسانی برخلاف واقعيات محسوسی است كه انسان در آن هنگام در روابط خود
با جهان احساس می‏كند .
آنچه نتيجه جهان بينی حسی است خودپرستی است نه ايده پرستی ايده پرستی‏
اگر براساس يك جهان بينی كه نتيجه منطقی‏اش آن ايده است نباشد از حدود
خيالپرستی تجاوز نمی‏كند ، يعنی انسان بايد جهانی مجزا از واقعيتهای موجود
در درون خود و از خيال خود بسازد و با همان خوش باشد ولی اگر ايده پرستی‏
ناشی از دين و مذهب باشد ، متكی به نوعی جهان بينی است كه نتيجه منطقی‏
آن جهان بينی پيروی از ايده‏ها و آرمانهای اجتماعی است ايمان مذهبی‏
پيوندی است دوستانه ميان انسان و جهان ، و به عبارت ديگر نوعی هماهنگی‏
است ميان انسان و آرمانهای كلی جهان ، اما ايمان و آرمانهای غير مذهبی‏
نوعی " بريدگی " از جهان و ساختن جهانی خيالی برای خود است كه به هيچ‏
وجه از جهان بيرون حمايت نمی‏شود .
ايمان مذهبی تنها يك سلسله تكاليف برای انسان علی رغم تمايلات طبيعی‏
تعيين نمی‏كند ، بلكه قيافه جهان را در نظر انسان تغيير می‏دهد ، عناصری‏
علاوه بر عناصر محسوس ، در ساختمان جهان