كردن مطلب ديگری است . " « امن هذا الذی هو جند لكم ينصركم من دون‏
الرحمن »" آيا اينها كه سپاه شما هستند شما را ياری می‏كنند و نه خدا ؟
يعنی تكيه‏تان به اينهاست ؟ چقدر كافران در فريبند ! به چه چيزی تكيه‏
می‏كنند ! اينها شايسته تكيه‏كردن نيست .
« امن هذا الذی يرزقكم ان امسك رزقه بل لجوا فی عتو و نفور ». در آيه‏
قبل ، بعضی از مفسرين درباره كلمه " جند لكم ينصركم " ( آن كه سپاه‏
شماست و شما را ياری می‏كند ) گفته‏اند مقصود همان اله‏ها و معبودهاست كه‏
كفار خيال می‏كردند كه اينها در نزد خداوند ناصر آنها خواهند بود . ولی‏
اين با كلمه " « جند لكم » " جور درنمی‏آيد . مقصود ، آنها نيست يا
لااقل اختصاص به آنها ندارد . " « امن هذا الذی يرزقكم »" ناظر به يك‏
امر ديگری است . انسان ، يكی به ثروت احتياج دارد و ديگر به قدرت .
قدرت آن چيزی است كه از انسان دفاع می‏كند ، و ثروت آن چيزی است كه‏
وسيله را دراختيار انسان قرار می‏دهد . مثلا يك حاكم ، يك پادشاه ، قدرت‏
زياد دارد ولی ممكن است يك نفر از افراد رعيت احيانا ثروتی داشته باشد
برابر او يا بيشتر از او . از نظر قدرت فرمود : آيا همين سپاهيانی كه به‏
اينها تكيه كرده‏ايد می‏توانند تكيه‏گاه شما واقع بشوند ؟ در مورد ثروت و
وسيله‏های معيشت می‏فرمايد : " « امن هذا الذی يرزقكم »" آيا اين وسائل‏
روزی رسانی به شما روزی می‏دهند نه خدا ؟ حال اگر خدا بخواهد از روزی دادن‏
امساك كند ، اين وسائل می‏توانند برای شما كاری بكنند ، می‏توانند شما را
روزی بدهند ؟ " « بل لجوا فی عتو و نفور »" يعنی اين تذكرات ما برای‏
افراد بی‏غرض كافی است ، ولی افرادی كه لجاجت می‏كنند ، عناد و عتو و
سركشی دارند و در حال نفور و دورشدن‏اند ، چه فايده به حال اينها ؟