مقام پروردگار خودش را بترسد يعنی هيبت مقام پروردگار او را بگيرد ، و
تعبير " مقام " آمده است ، " مقام " يعنی مرتبه ، عظمت : خدا را در
مقام الوهيت بشناسد ، عظمت الهی را در مقام خود درك كند . آن وقت آن‏
خوف ، خوف از عقاب خدا نيست ، عظمت الهی است ، كه اميرالمؤمنين‏
فرمود : " « عظم الخالق فی انفسهم فصغر ما دونه فی اعينهم » " ( 1 )
عظمت الهی در چشمشان جلوه كرده است ، ديگر ماسوای حق هر چه هست ، شامل‏
دنيا و آخرت ، همه در نظرشان كوچك است . تمام دنيا و تمام بهشت و
جهنم در نظرشان چيزی نيست ، يعنی آن كسی كه مقام پروردگار را به عظمت‏
الهی درك كرد ديگر امكان ندارد چيز ديگری در نظرش بزرگ بيايد .
بطور كلی انسان چنين ساختمانی دارد كه بزرگی و كوچكی برايش نسبی است‏
يعنی يك چيز بزرگ است در مقايسه با يك كوچكتر از خودش . همين قدر كه‏
آن را با يك شی‏ء بزرگتر مقايسه كند حتی در چشمش كوچك می‏شود . مثلا ای‏
ضبط صوت وقتی كه در كنار ضبط صوت كوچكتری هست به نظرتان بزرگ است ،
در مقابل يك بزگتر از

پاورقی :
. 1 نهج البلاغه فيض الاسلام ، خطبه 184 ( خطبه همام ) .