كميل می‏خوانيم : " « و باسمائك التی ملأت اركان كل شی‏ء » " ( 1 )
اسماء الهی اركان همه اشياء را پر كرده است يعنی در هر چيزی شما هر
كمالی و هر جلالی و هر جمالی و هر قوتی و هر عظمتی و هر جلوه‏ای كه می‏بينيد
اگر ديدتان ديد توحيدی باشد می‏بينيد همان هم مظهری از جلوه حق ، كمال حق‏
، جلال حق و جمال حق است . اين است كه ( در جای ديگر آمده است ) : "
ولله الاسماء الحسنی و الامثال العليا " اسماء حسنی و مثلهای عليا منحصرا
از آن خداست . " مثل " يعنی هر چيزی كه نمايانگر جيز ديگری باشد ، چون‏
ممثل است . وقتی كه چيزی ، چيز ديگر را نشان می‏دهد ( به آن " مثل "
می‏گويند ) ، مانند تصويری كه عكس يك فرد است . عكس روی ديوار را كه‏
عربها الان هم به آن " تمثال " يا ( يا " مثال " می‏گويند چرا "
تمثال " می‏گويند ؟ چون ممثل يك شی‏ء ديگر است يعنی ارائه دهنده يك شی‏ء
ديگر است . هر لفظی و هر بيانی و هر چيزی كه بيانگر و نشان دهنده‏
عاليترين كمالها باشد از اوست .
مسأله‏ای ميان فقها از يك طرف و متكلمين و فلاسفه از طرف ديگر مطرح‏
است كه آيا اسماد الله توقيفی است يا توفيقی نيست ؟ " توفيقی است "
يعنی ما فقط آن اسمائی را می‏توانيم بر خدای متعال اطلاق كنيم كه در قرآن‏
يا سنت اجازه داده شده است . مثلا اگر به خداوند می‏گوييم " متكلم " از
باب اين است كه در قرآن به او گفته‏اند " متكلم " . يا اگر ما به خدا
بگوييم " شافی " ، چون در سنت مثلا آمده است . اما اگر اسمی در كتاب‏
و سنت نيامده باشد آيا ما می‏توانيم به خداوند اطلاق كنيم يا نه ؟ قرآن‏
ضابطه به دست می‏دهد و ان همين است كه هر چه كه صف كماليه باشد به نحو
اكملش بر خدای متعال اطلاق می‏شود . اگر هم اجاز

پاورقی :
. 1 دعای كميل ، مفاتيح الجنان .