است . ) انسان تا در دنيا خودش را از آنچه كه موجب جهنم است نگه‏
ندارد در آخرت از جهنم نگهداری نمی‏شود . " « فضلا من ربك »" همه‏
اينها تفضلات پروردگار توست . اهل بهشت هر چه را كه دارند فضل پروردگار
می‏بينند " « ذلك هو الفوز العظيم » " و رستگاری بزرگ اين است .
نكته‏ای را عرض می‏كنم و آن اين است : برای آن گروه از اهل بهشت كه‏
اهل معرفت هستند نعمتهای بهشتی از دو جهت نعمت است : يك جهت خود
همين نعمت بودن اين نعمت ، كه نعمت برای انسان نعمت است ، همين طور
كه در دنيا هم ، قطع نظر از هر چيزی ، ميوه خوب ، غذای خوب ، لباس‏
خوب برای انسان نعمت است . چيزی كه برای يك شخص صاحبدل بالاتر است ،
جنبه كرامت بودن و تفضل بودن آن است ، يعنی اگر شما يك شخص فوق‏
العاده مورد احترام و محبوبی داشته باشيد چنانچه او هديه‏ای برای شما
بفرستد ، اينجا شما دو لذت داريد كه يكی از آندو صد درجه بيشتر از ديگری‏
است ، يكی اينكه اين مثلا سيبی كه او فرستاده است سيب است مثل همه‏
سيبهای ديگر ، ديگر اينكه می‏گوييد اين سيبی است كه فلان كس فرستاده .
اين ديگر لذت روحی مطلب است . اهل حقيقت نعمتهای بهشتی را كه از خدا
می‏خواهند توجهشان به هديه بودن و فضل بودن آنهاست ، به تفضل بودن و
كرامت بودن آنهاست ، يعنی از اين جهت كه احساس می‏كنند آنچه كه دارند
هديه محبوبشان است ، هديه خداست ، برای آنها هزاران درجه بيشتر لذت‏
بخش است از خود ميوه از آن جهت كه ميوه ميوه است . اين است كه در
آخر به اين نكته اشاره می‏كند : " « فضلا من ربك » " در حالی كه اين‏
تفضل پروردگار است، و آنها اين " « فضلا من ربك »" را احساس می‏كنند،
درك می‏كنند كه اين فضل اوست، استفاده كنيد كه فضل اوست. يك جامه، يك‏
مداد ، يك كتاب و هر چيزی را اگر يك شخص