نيست ، حضور آن واقعه و شهود آن لازم است .
يكی از نكات مهم و معارف بزرگ قرآن اين مسأله است كه پيغمبر اكرم و
به تعبير قرآن گروهی از مؤمنين كه آن گروهی از مؤمنين اين گونه جز اينكه‏
در مقام عصمت باشند كس ديگر نمی‏تواند باشد ( شاهد امت هستند ) . خدا
پيغمبر را " شاهد امت " ناميده است ، شاهدی كه در دنيا تحمل شهادت‏
می‏كند و در آخرت ادای شهادت ، يعنی او حاضر و ناظر به افعال و اعمال‏
امت است . همين طور كه ما می‏گوييم ملكين رقيب و عتيد ناظر و شاهد
اعمال ما هستند ، هميشه پيغمبر يك امت شاهد و ناظر بر اعمال امت است‏
، و اين است كه در مسأله امامت گفته می‏شود كه شأن اصلی امام اين نيست‏
كه در ميان مردم ظاهر باشد و حكومت در دست داشته باشد كه اگر اين شأن‏
را از او گرفته باشند ديگر امام نباشد و از امامت خلع شده باشد ، نه ،
شأن اصلی كه از آن اين شأن نتيجه می‏شود ( اين است كه امام شاهد امت‏
است ) يعنی با وجود كسی كه در باطن و از نظر باطن شاهد بر همه امت است‏
ديگر نوبت به كسی كه مثل همه افراد امت است و مثل افراد ديگر امت‏
خطاكار است نمی‏رسد كه او خلافت و حكومت را در دست بگيرد .
اين است كه قرآن در آن آيه می‏فرمايد: " « يا ايها النبی انا ارسلناك‏
شاهدا »" ما شما را فرستاده‏ايم به عنوان شاهد و به عنوان گواه امت .
اين مسأله عرض اعمال كه خودش مسأله‏ای است كه بر پيغمبر يا امام عرض‏
اعمال می‏شود همان مفهوم " شهادت " را می‏رساند، كه در آن آيه می‏فرمايد:
" « و قل اعملوا فسيری الله عملكم و رسوله و المؤمنون و ستردون الی عالم‏
الغيب و الشهادش »" (1). اين كه بعد می‏فرمايد: "« و ستردون الی عالم‏

پاورقی :
. 1 توبه / . 105