پاورقی : . 1 توبه / . 105
نيست ، حضور آن واقعه و شهود آن لازم است .
يكی از نكات مهم و معارف بزرگ قرآن اين مسأله است كه پيغمبر اكرم و
به تعبير قرآن گروهی از مؤمنين كه آن گروهی از مؤمنين اين گونه جز اينكه
در مقام عصمت باشند كس ديگر نمیتواند باشد ( شاهد امت هستند ) . خدا
پيغمبر را " شاهد امت " ناميده است ، شاهدی كه در دنيا تحمل شهادت
میكند و در آخرت ادای شهادت ، يعنی او حاضر و ناظر به افعال و اعمال
امت است . همين طور كه ما میگوييم ملكين رقيب و عتيد ناظر و شاهد
اعمال ما هستند ، هميشه پيغمبر يك امت شاهد و ناظر بر اعمال امت است
، و اين است كه در مسأله امامت گفته میشود كه شأن اصلی امام اين نيست
كه در ميان مردم ظاهر باشد و حكومت در دست داشته باشد كه اگر اين شأن
را از او گرفته باشند ديگر امام نباشد و از امامت خلع شده باشد ، نه ،
شأن اصلی كه از آن اين شأن نتيجه میشود ( اين است كه امام شاهد امت
است ) يعنی با وجود كسی كه در باطن و از نظر باطن شاهد بر همه امت است
ديگر نوبت به كسی كه مثل همه افراد امت است و مثل افراد ديگر امت
خطاكار است نمیرسد كه او خلافت و حكومت را در دست بگيرد .
اين است كه قرآن در آن آيه میفرمايد: " « يا ايها النبی انا ارسلناك
شاهدا »" ما شما را فرستادهايم به عنوان شاهد و به عنوان گواه امت .
اين مسأله عرض اعمال كه خودش مسألهای است كه بر پيغمبر يا امام عرض
اعمال میشود همان مفهوم " شهادت " را میرساند، كه در آن آيه میفرمايد:
" « و قل اعملوا فسيری الله عملكم و رسوله و المؤمنون و ستردون الی عالم
الغيب و الشهادش »" (1). اين كه بعد میفرمايد: "« و ستردون الی عالم
پاورقی : . 1 توبه / . 105 |