فرستادن ، همه وقت خوب است . شما در هر شرايطی كه صلوات بفرستيد ،
يك عمل مستحبی را انجام داده‏ايد . فرض كنيد يك گوينده حرف می‏زند ، در
وسط حرف خودش ، برای اينكه رفع خستگی كرده باشد ، به جمعيت می‏گويد :
صلواتی بفرستيد . اين امر خوبی است . اما اگر شما فكر كنيد كه در اسلام‏
يك چنين سنتی هست كه در وسط حرف گوينده ، صلوات بفرستيد ، و به عنوان‏
يك امر اسلامی اين كار را بكنيد اين " بدعت " است ، بدانيد چنين‏
دستوری در اسلام نرسيده كه در وسط موعظه يك نفر صلوات بفرستيد .
يك عادتی در ميان ما ايرانيها هست كه اگر از آن پرهيز كنيم خوب است‏
و آن اين است كه وقتی چراغ را روشن می‏كنند صلوات می‏فرستند . ممكن است‏
بگوييد صلوات هر وقت خوب است . من هم قبول دارم ، هر وقت خوب است‏
، اما در ايران اين كار يك پرونده بدی دارد ، در ايران سابقه آتش پرستی‏
وجود دارد ، سابقه احترام به آتش وجود دارد ، نكند يك وقت آن باطن‏
روحيه‏های احترام به چراغ و تعظيم آتش دخالت كند . شما می‏بينيد اسلام‏
می‏گويد اگر می‏خواهی نماز بخوانی ، با اينكه وقتی نماز می‏خوانی توجهت به‏
خداست ، اما اگر يك فردی روبروی تو هست ، مكروه است ، چون بويی از
آدم پرستی دارد ، اگر يك عكسی روبروی شما هست مكروه است ، چون بويی از
شكل پرستی دارد ، اگر چراغ هم روبروی شما هست نماز خواندن مكروه است ،
چون بويی از آتش پرستی می‏دهد . غرضم اين است كه اينها را " بدعت "
می‏گويند .
خيلی چيزها هست كه بدعت است ، و در ميان مردم