می‏دهد من چه كردم ، به زبان مهر می‏زنند : ای زبان ! تو ساكت باش ،
بگذار خود اعضا و جوارح حرف بزنند ، زبان هم [ فقط ] به گناهانی كه‏
خودش مرتكب شده است گواهی می‏دهد . قرآن می‏فرمايد : در روزی كه زبانهای‏
اين افراد ( چون گناه اينها گناه زبان بوده ) و دستها و پاهايشان عليه‏
ايشان به همان اعمالی كه مرتكب شدند گواهی می‏دهند " « يومئذ يوفيهم‏
الله دينهم الحق »" چنين روزی كه خدا آن جزای حقی را كه بايد به اينها
برسد ، به طور كامل به آنان می‏دهد .
اگر زنی - العياذ بالله - فاسد و دامن آلوده از آب در بيايد شرافت‏
مرد لكه دار می‏شود ولی خودتان می‏دانيد كه اگر مردی آلوده شود ، به شرافت‏
زن آنقدرها صدمه نمی‏زند ، بلكه [ اصلا ] صدمه نمی‏زند . اين خود يك رمز
روانی خاصی دارد . من در يك سلسله مقالاتی كه چند سال پيش در يكی از
مجلات زنانه راجع به حقوق زن عليه مطالب خود آن مجله نوشتم راز اين‏
مطلب را بيان كردم ، و بسياری از دستورهای اسلام براساس همين مطلب است‏
. اگر زنی آلوده شد ، مرد ديگر نمی‏تواند ادعای شرافت كند ، ولی چقدر
زنان پاكی هستند كه شوهرشان آلوده هستند ، هيچوقت مردم آن زن را آلوده‏
حساب نمی‏كنند ، می‏گويند شوهرش آلوده است به او چه كار ؟ شوهرش كثيف‏
است به او چه كار ؟ اين يك مطلب .
مطلب دوم اين است كه زن در جهات عفتی ، ناموس مرد است ، ولی در
جهات شخصی و فردی‏اش به مرد ارتباط ندارد ، يعنی اگر زنی العياذ بالله‏
در مسائل عفت آلوده باشد دامن مرد آلوده می‏شود ، ولی اگر در زنی نقصی‏
باشد ، اين ، نقص مرد نيست . مثلا اگر زنی مؤمن نباشد و در باطن كافر يا
منافق باشد ، اين به مرد