برادران و خواهران مسلمان خود شنيدند ، مادامی كه به سرحد يقين قطعی نه‏
ظن و گمان نرسيده‏اند كه جای شك و شبهه نباشد ، و يا بينه شرعی اقامه‏
نشده است ، آنچه می‏شنوند ، به اصطلاح معروف " از اين گوش بشنوند و از
گوش ديگر بيرون كنند " و به تعبير ديگر همانجا كه می‏شنوند دفن كنند ، و
حتی به صورت اينكه " من شنيدم " هم نقل نكنند ، نه تنها به صورت يك‏
امر قطعی نقل نكنند ، حتی اينطور هم نگويند كه " من چنين چيزی شنيده‏ام‏
" . همين گفتن " شنيدم " هم " پخش " است و اسلام از پخش اين نوع‏
خبرهای كثيف و ناپاك و آلوده ناراضی است . مخصوصا يك جمله در ذيل‏
دارد كه می‏فرمايد : " « و الله يعلم و انتم لا تعلمون »" می‏خواهد
بفرمايد كه شما نمی‏دانيد اين جنايت ، چقدر جنايت بزرگی است . و طبعا
هم نمی‏دانيد كه عقوبت اين جنايت چقدر بزرگ است . اسلام می‏خواهد كه‏
محيط و جو جامعه اسلامی بر اساس اعتماد متقابل و حسن ظن و ظن خير و بر
اساس خوب گويی باشد نه براساس بی اعتمادی و بدگمانی و بدگويی ، و لهذا
اسلام غيبت را آنچنان حرام بزرگی دانسته است كه تعبير قرآن اين است :
" « و لا يغتب بعضكم بعضا أيحب احدكم ان يأكل لحم اخيه ميتا »" ( 1 )
كه خلاصه‏اش اين است : آنكه از كس ديگر غيبت می‏كند در واقع دارد گوشت‏
او را می‏خورد در حالی كه او مرده است .
روی همين اساس است كه قرآن با بيانات گوناگون ، اين مطلب را تأكيد
و تكرار می‏كند . از آن جمله اين آيه است :

پاورقی :
. . 1 حجرات ، . 12