بذر را به قصد آخرت بپاشد يك بذر به قصد آخرت ، نه اينكه دو جور بذر
داريم : بذر دنيا و بذر آخرت ، يك بذر با نيت انسان فرق می‏كند كه آن‏
را به نيت آخرت بكارد يا به نيت دنيا هر كسی كه قصدش كشت آخرت باشد
به او می‏دهيم ، زيادترش را هم می‏دهيم و هر كسی هم كه قصدش دنيا باشد (
نمی‏گويد كه می‏دهيم و بيشتر از آن چيزی به او می‏دهيم ) او را هم محروم‏
نمی‏كنيم : " « نؤته منها »" ( 1 ) .
به نظر شما اين اصل و اين مطلب يك حرف منطقی است يا حرفی است كه‏
منطقی نيست ؟ به نظر نمی‏رسد كه كوچكترين ايرادی بشود به اين مطلب گرفت‏
و اگر غير از اين بود منطقی نبود .
حال سخن قرآن در مورد اينكه عمل چه كسی مقبول است و عمل چه كسی مقبول‏
نيست ، اين است كه آن كسی كه برای دنيا تلاش می‏كند حتما هدفی دارد ،
اگر شهرت و معروفيت است ، محبوبيت است ، پيشرفت كشورش است ، بلند
شدن آوازه هم نژادان و مردم كشورش است ، به نتيجه‏اش هم می‏رسد ، اما [
در ] كاری كه برای اين مقصد انجام شده است ديگر توقع نداشته باشيد كه‏
انسان به آن مقصد ديگر برسد ، يعنی او كار را كرده نه برای اينكه به خدا
نزديك شود بلكه برای اينكه به مردم نزديك بشود ، به مردم هم نزديك‏
می‏شود اما نمی‏تواند بگويد به خدا هم نزديك می‏شود . مگر می‏شود كه آدم راه‏
بيفتد برای يك مسافرتی و مثلا قصدش اين باشد كه به طرف قم برود ولی به‏
طرف شمال تهران حركت كند و بعد بگويد

پاورقی :
. 1 يك مطلب ديگر نيز از خود قرآن استفاده می‏شود كه اگر كسی به قصد
دنيا تلاش كند آخرت به تبع به او نمی‏رسد ، ولی اگر كسی به قصد آخرت‏
تلاش كند دنيا به تبع به او می‏رسد و اين باز يك حساب ديگری است كه از
آيات قرآن می‏توان استفاده كرد .