آسمانها و زمين است اين نور نيست ، اين نور يكی از مخلوقات خداوند
است . در اول سوره مباركه انعام می‏خوانيم : " « الحمد الله الذی خلق‏
السموات و الارض و جعل الظلمات و النور ثم الذين كفروا بربهم يعدلون
" : " سپاس خدای آفريننده آسمانها و زمين و قرار دهنده نور و ظلمت را
. . . " . خدا خالق اين نور است [ نه خود اين نور ] . اين يك مطلبی‏
است كه ديگر از نظر قرآن جای بحث نيست ، چون نه تنها خود اين نور
مخلوق خداست بلكه قرآن دائما درباره منبع اين نور يعنی خورشيد و ستارگان‏
بحث می‏كند كه اينها خودشان مخلوقات ذات اقدس الهی هستند . اگر كسی‏
درباره خدا چنين تصوری كند كه معروف است به تصور " پيرزنی " كه خيال‏
می‏كنند خداوند يك قلمبه نور است در بالای عرش و نور را هم چيزی نظير
نور برق و خورشيد و غيره تصور می‏كنند و واقعا چنين اعتقادی داشته باشد ،
در توحيد و در ايمانش خلل است . اين نور چيزی است كه ما به چشم‏
می‏بينيم [ در حالی كه ] قرآن درباره خدا می‏گويد : " « لا تدركه الابصار و
هو يدرك الابصار »" ( 1 ) خدا به چشم ديده نمی‏شود . اگر كسی خدا را
العياذبالله موجودی از جنس اين نور بداند مسلم در توحيدش خلل است چون‏
مجسم است و خدا را جسم و قابل ابصار و ديدن فرض كرده است ( 2 ) .
ولی كلمه نور مصداقش منحصر به نور حسی نيست . لفظ " نور " وضع شده‏
است برای هر چيزی كه روشن و روشن كننده باشد

پاورقی :
. . 1 انعام ، . 103
. 2 به " مانويه " نسبت می‏دهند كه مانويان خدا را نور از همين نوع‏
نور می‏دانستند و او را " نور اعظم " ( نور بزرگتر ) می‏ناميدند . به هر
حال هر كسی اين عقيده را داشته باشد عقيده خلاف و باطلی است .