يك پيشانی دارد و پيشانی‏اش را روی خاك می‏گذارد ، نه ، اين عمل شما كه‏
نمايشگر منتهای خضوع است ( 1 ) برای اين است كه روحتان خضوع پيدا كند .
پس ما يك چنين آياتی در قرآن داريم كه در آنها تعبير " سبح " يا "
يسبح " به كار رفته است .
بعضی آيات ديگر داريم كه در آن آيات مطلب به شكل ديگری بيان شده‏
است ، مثلا بيان شده كه جمادات يا نباتات و يا حيوانات با فلان مقام‏
مقدس معنوی الهی در تسبيح و حمد خدا هماهنگی می‏كردند . قرآن در سوره‏
مباركه " ص " درباره داوود پيغمبر چنين می‏گويد : " « و اذكر عبدنا
داوود ذا الايد انه اواب »" ( 2 ) ياد كن بنده ما داوود نيرومند را ،
او بسيار بازگشت كننده به خدا بود ، يعنی از غير خدا بريده و به خدا
پيوسته بود ( 3 ) .
بعد می‏گويد : " « انا سخرنا الجبال معه يسبحن بالعشی و الاشراق ، و
الطير محشوره كل له اواب »" كوهها را مسخر كرده بود ، هر صبحگاهان و
شامگاهان كه داوود خدای خودش را تسبيح می‏كرد ، كوهها و مرغها با داوود
هم آواز بودند و تسبيح خدا می‏گفتند . اين هم آيات ديگری به اين مضمون .
از جمله [ آيات مذكور ] همين آيات [ سوره نور است ] كه باز

پاورقی :
. 1 البته نمايشگر خيلی ظاهری : آدمی كه نماز می‏خواند و فكرش صد جای‏
ديگری كار می‏كند ، ولو آنكه سرش را هم روی خاك بگذارد ، ظاهر بدنش‏
نمايشگر خضوع كامل هست اما روحش خضوع ندارد .
. 2 ص . 17
. 3 داوود از پيغمبران بنی اسرائيل است . يهود به داوود و سليمان رنگ‏
يهوديگری داده‏اند و اينها را پادشاهان دنيايی و العياذ بالله شهوت پرست‏
معرفی كرده‏اند ، ولی قرآن اينها را به آن مقامی كه شايسته است توصيف‏
كرده .