يك پيشانی دارد و پيشانیاش را روی خاك میگذارد ، نه ، اين عمل شما كه
نمايشگر منتهای خضوع است ( 1 ) برای اين است كه روحتان خضوع پيدا كند .
پس ما يك چنين آياتی در قرآن داريم كه در آنها تعبير " سبح " يا "
يسبح " به كار رفته است .
بعضی آيات ديگر داريم كه در آن آيات مطلب به شكل ديگری بيان شده
است ، مثلا بيان شده كه جمادات يا نباتات و يا حيوانات با فلان مقام
مقدس معنوی الهی در تسبيح و حمد خدا هماهنگی میكردند . قرآن در سوره
مباركه " ص " درباره داوود پيغمبر چنين میگويد : " « و اذكر عبدنا
داوود ذا الايد انه اواب »" ( 2 ) ياد كن بنده ما داوود نيرومند را ،
او بسيار بازگشت كننده به خدا بود ، يعنی از غير خدا بريده و به خدا
پيوسته بود ( 3 ) .
بعد میگويد : " « انا سخرنا الجبال معه يسبحن بالعشی و الاشراق ، و
الطير محشوره كل له اواب »" كوهها را مسخر كرده بود ، هر صبحگاهان و
شامگاهان كه داوود خدای خودش را تسبيح میكرد ، كوهها و مرغها با داوود
هم آواز بودند و تسبيح خدا میگفتند . اين هم آيات ديگری به اين مضمون .
از جمله [ آيات مذكور ] همين آيات [ سوره نور است ] كه باز
پاورقی :
. 1 البته نمايشگر خيلی ظاهری : آدمی كه نماز میخواند و فكرش صد جای
ديگری كار میكند ، ولو آنكه سرش را هم روی خاك بگذارد ، ظاهر بدنش
نمايشگر خضوع كامل هست اما روحش خضوع ندارد .
. 2 ص . 17
. 3 داوود از پيغمبران بنی اسرائيل است . يهود به داوود و سليمان رنگ
يهوديگری دادهاند و اينها را پادشاهان دنيايی و العياذ بالله شهوت پرست
معرفی كردهاند ، ولی قرآن اينها را به آن مقامی كه شايسته است توصيف
كرده .