پس " آسمان " در زبان فارسی يعنی فلك كه مثل سنگ آسيا می‏چرخد ، ولی‏
" سماء " معنايش اين نيست كه آنچه كه مثل سنگ آسيا می‏چرخد ، " سماء
" يعنی آنچه كه در بالا قرار گرفته است ، از ماده " سمو " است و سمو
يعنی علو . هر چه كه در بالای ما قرار گرفته ، قرآن به آن " سماء " گفته‏
است . خورشيد هم سماء است ، ستاره هم سماء است ، ابر هم سماء است ، و
حتی گاهی به خود باران هم قرآن می‏گويد " سماء " : " « يرسل السماء
عليكم مدرارا »" ( 1 ) چون از بالا می‏آيد به آن می‏گويد " سماء " ، و
امور غيبی و ملكوتی و معنوی را هم قرآن می‏گويد " سماء " چون از نظر
معنا در مقام بالاتری قرار گرفته‏اند : " « و هو القاهر فوق عباده »" (
2 ) . آنچه كه قاهر بر ما و مسلط برماست و مافوق معنوی ما فوق معنوی ما
قرار گرفته است ، قرآن به آن هم " سماء " می‏گويد . پس اين اشتباه‏
نشود . همين قرآن كه در بسياری از موارد و از جمله همين قرائن موجود در
اينجا می‏گويد از " ابر " باران می‏فرستيم ، اينجا می‏گويد از " سماء "
باران می‏فرستيم ، چون در اينجا سماء خودش همان ابر است و ابر سماء است‏
. " « و ينزل من السماء »" از بالا فرو می‏فرستد " ينزل " يعنی تدريجا
فرو می‏فرستد . فرق است ميان " انزال " و " تنزيل " . " انزال "
فرود آوردن يكدفعه را می‏گويند ، مثل " « انا انزلناه فی ليله القدر »"
( 3 ) كه نزول دفعی قرآن را بيان می‏كند . " تنزيل " نزول تدريجی است .
معلوم است : چون باران و تگرگ تدريجا می‏آيند ، لذا تعبير " ينزل "
می‏كند ) « و ينزل من السماء »

پاورقی :
. 1 نوح / . 11
. 2 انعام / 18 و . 61
. 3 قدر / . 1