در توصيف بهاران و مديح ابا صالح امام زمان(عج) و تخلّص به نام
آيت اللّه حاج شيخ عبدالكريم حائرى يزدى -  قدّس اللّه سرّه

مــــژده فـــــروردين ز نـــــــو، بنمود گيتى را مسخّر                  جيشش از مغرب زمين بگرفت تا مشرق، سراسر

رايتش افـــــــــراشت پرچم زين مُقَرنس چرخ اخضر                   گشت از فــــــرمان وى،  در خدمتش گردون مقرّر

بر جهان و هر چه انـــدر اوست يكسر حكمران شد

قدرتش بگــــــــــــــــرفت از خطّ عرب تا مُلك ايران                     از فـــــــراز تـــــــــوده آنـــــــــوِرسْ تا سر حدّ غازان

هند و قفقاز و حبش، بلغـــار  و تركستان و سودان                هم، طــــراز دشت و كوهستان و هم، پهناى عمان

دولتش از فــــــرّ و حشمت، تالــى ساسانيان شد

كــــــــــــرد لشكـــــــــر را ز ابـر تيره، اردويى منظّم                  داد هــــــــــــر يك را  ز صَرصَر،  باديه پيمايى ادهم

بــــــــر ســـــــرانِ لشكر از خورشيد نيّر،  داد پرچم                  رعــــــــــــد را فرمان حاضر باش دادى چون شه جم

بــــــــرق از بهــــــــر سلام عيــد نو آتشفشان شد

چــــــون سرانِ لشكرى حاضر شدند از دور و نزديك                 هم اميـــــران سپــــــــه آماده شد از تـــــرك و تاجيك

داد از امـــــــر قضــــــــا بــــر رعد غُرّّان، حكم موزيك                 زان سپس دادى بـر آن غژمان سپه، فــــــرمان شليك

تـــــــــوده غبــــــــــرا ز شليك يلان بمباردمان شد

از شليك لشكـــــــرى بــــــر خاك تيره، خــــــون بريزد               قلبهــــــــا ســـــــوراخ و انـــــدر صفحه هامون بريزد

هم بـــه خـــاك تيـره از گُردان دو صد ميليــــــون بريزد               زَهـــــــــره قيصــــــر شكـــــــافد، قلب ناپلئون بريزد

ليك زيـــــن بمباردمان، عالـــــم بهشت جــاودان شد

روزگـــــــــار از نـــــــو جوان گرديد و عالم گشت بُرنا                 چــــرخْ پيــــــــروز و جهانْ بهروز و خــــوش اقبال دنيا

در طـــــــرب خورشيد و مه در رقص و در عشرت ثريّا                 بس كــــه اسبابِ طــــــرب، گرديد از هـــــر سو مهيّا

پيــــــــــــــرِ فرتوتِ كهن از فرط عشرت، نوجوان شد

سر بــــه سر دوشيزگان بوستان چون نــــوعروسان                 داشتــــــــــــــه فرصت غنيمت در غياب بوستان‏بان

كـــــرده خلـــــوت با جوانهاى سحابى در گــــلستان                رفتـــــــــــه در يك پيرهن با يكدگر چون جان و جانان

مـــن گــــــزارش را نمى‏دانم دگر آنجا چــــــسان شد

ليــــــــــك دانم اينقدر گل چون عروسان باروَر گشت                 نستـــــــرن آبستن آمــــــد سنبل تر پُر ثمـــــر گشت

آن عقيمـــــى را كه در دِى بخت رفت، اقبال برگشت                 اين زمان طفلش يكى دوشيزه و آن ديگر، پسر گشت

مـــــــــــــوسم عيشش بيامد، سوگواريّش كران شد

چنـــــد روزى رفت تـــــا ز ايـــــّام فصل نـــو بهــــارى                وقت زاييـــــــــدن بيامـــــــــــــَدْشان و روزِ طفل‏دارى

دست قــــدرت قـــــــابلــه گرديد هر يك را بـــه يارى               زاد آن يك طفلكـــــــى مهپـــــاره وين سيمين عذارى

پــــــاك يزدان هر چه را تقدير فرمود، آن‏چنـــان شد

دختــــر رَز انـــــــــدك اندك، شد مهى رخساره گلگون                 غيـــــــــرت ليلى شد و هـــر كس ورا گرديد مجنون

غمـــــــــــزه زد تا رفته رفته مى‏فروشش گشت مفتون                 خـــــواستگـــــارى كرد و بردش از سراى مام بيرون

از نِتــــــــــــاجش بــــــــاده گلرنگ روح افزاى جان شد

سيب سيــــــــم اندامْ فتّان گشت و شد دلدار عيّار                گشت پنهــان پشت شاخ، از بــــرگ محكم بست رخسار

تا كــــــه "به" روزى ورا ديد و ز جان گشتش خريدار                بس كــــه رو بـــــــر آستـــــــانش سود، آن رنجــــور افگار

چهـــــره‏اش زرد و رخش پرگرد و حالش ناتوان شد

جــــــــامـــــــــه گلنـــــــارگون پوشيده بر انــــدام نار است                 گــــــوييا چـــــون من، گرفتار بتى  بـى‏اعتبار است

جــــــامـــــــــه‏اش از رنگ خونِ دل، چنين گلنـــــاروار است                 يــــا كــــه چون فرهادِ خونين‏دل، قتيل راه يار است

پيـــــــرهن از خــــــــون اندامش، بسى گلنــــارسان شد

جـــــــانفزا بزمى طرب انگيز و خوش،  آراست بلبل                  تـــــــا كــــــــه آيـــــــــــــــد در حباله عقد او گـــل بى‏تامل

"تار" صَلصَل زد، "نوا" طوطى و گرمِ "رقص" سنبل                  بس كـــــــــــــه روح افزا، طـــرب انگيز شد بـــزم طرب، گل

بـــــــــرخلاف شيوه معشوقگان تصنيف خوان شد

نــــى اســــاس شـــــادى انـــــــدر تــــــوده غبرا مهيّاست                 يــــــــا كه اندر بوستانهاى زمينى، عيش برپاست

خـــــــود در اين نوروز انــــدر هشت جنّت، شور و غوغاست                 قدسيان را نيز در لاهوت، جشنى شادى افزاست

چـــون كــــه اين نـــــوروز بـــــــا ميلاد مهدى تــــــوامان شد

مصدرِ هــــــر هشت گـــردون، مبدا هر هفت اختر                  خـــــــــالق هـــــــــر شش جهت، نـــــــورِ دلِ هر پنج مصدر

والـــــى هــــر چـــار عنصر، حكمران هر سه دختر                   پــــــــادشاه هـــــــر دو عالـــــــــم، حجّت يكتــــــــــاى اكبر

آنكــــه جـــــودش شهره نُه آسمان  بل لامكان شد

مصطفــــــــى سيرت، علــــى فر، فاطمه عصمت، حسن خو                 هم حسين قــــدرت، على زهد و محمّد علم مَهرو

شـــــاه جعفـــــــــر فيض و كــــاظم حلم و هشتم قبله گيسو                 هم تقــــى تقوا، نقى بخشايش و هم عسكرى مو

مهـــــدى قــــــــائم كــــــــــه در وى جمع، اوصاف شهان شد

پـــــادشاه عسكرى طلعت، تقى حشمت، نقى فر              بــــــــــوالحسن فــــــــــرمان و مـوســـــى قدرت و تقدير جعفر

علم بـــــاقر، زهــــد سجــّاد و حسينى تاج و افسر              مجتبــــــى حلــــــــم و رضيّـــــــــه عفّت و صــــــولت چو حيدر

مصطفـــى اوصـــــاف و مـــجلاى خـداوند جهان شد

جلـــــــــــوه ذاتش بـــــــــه قـــــدرتْ تالـــــــــــىِ فيض مقدّس                      فيض بـــى‏حـــــدّش به بخشش، ثانىِ مجلاى اقدس

نـــــــورش از "كــــــن" كــــــــــرد بر پا هشت گردون مقرنس                 نطق من هر جا چو شمشير است و در وصف شه، اخرس

لـــــــيك پـــــــــــاى عقـــــــل در وصف وى اندر گل نهان شد

دست تقــــــديرش بــــه نيـــــــرو، جلوه عقل مجرّد             آينــــــــه انـــــــــــــوار داور، مظهـــــــر اوصـــــــــاف احمـــــد

حكـــــم و فــــــرمانش محكّم، امر و گفتارش مُسدّد             در خصايــــــــل ثــــــانــــــــى اِثنينِ ابـــــوالقاسم محمّد(ص)

آنكـــــه از "يـــــزدان خـــدا" بر جمله پيدا و نهان شد

روزگــــــــارش گــــــرچـــــــــه از پيشينيـــــــان بــودى موخّر                 ليك از آدم بُــــدى فــــــــــــــرمانْش تا عيسى مقرّر

از فــــــــــراز تــــــــــوده غبـــــــرا تـــــــا گـــــــــــردون اخضر                 وز طــــــــرازِ قبّــــــــه ناســـــــــوت تا لاهوت، يكسر

بنـــــــده فـــــرمـــــــانبـــــــرش گـــــرديد و عبد آستان شد

پادشاها، كـــــــــــار اسلام است و اسلامى پريشان             در چنين عيــــــــدى كـــــــــه بايد هر كسى باشد غزلخوان

بنگــــــرم از هـــــــــر طرف، هر بيدلى سر در گريبان              خســــــــروا، از جـــــــاى بــــــــــرخيز و مدد كن اهل ايمان

خــــــــاصه اين آيت كه پشت و ملجا اسلاميان شد

راستــــــــى، اين آيت اللّه گــــــر در اين ســــــامان نبـــودى                 كشتـــــى اسلام را، از مهـــــــــــر پشتيبان نبــودى

دشمنـــــــان را گـــــــر كــــــه تيغ حشمتش بر جان نبودى                 اسمـــــــــى از اسلاميان و رسمى از ايمان نبودى

حَبّــــــــذا از يـــــــزد، كــــــزوى طالعْ اين خورشيد جان شد

جــــــاى دارد گـــــــــــر نهد رو، آسمان بر آستانش                لشكــــــر فتح و ظفـــــــر، گــــــــردد همـــــاره جانفشانش

نيـــــــــّرِ اعظــــــــــــم به خدمت آيد و هم اخترانش                عبــــــــد درگــــــــــه بنـــــــــــده فرمان شود، نُه آسمانش

چــــــون كه بر كشتى اسلامى، يگانه پشتبان شد

حـــــــــوزه اسلام كـــــــــــز ظلم ستمكــــــــــاران زبون بود                 پيكـــــــــرش بى‏روح و روح اقدسش از تن برون بود

روحش افســـــــرده ز ظلمِ ظلم‏انــــــــديشان دون بـــــــــود                 قلب پيغمبــــــــــــر، دلِ حيدر ز مظلوميش خون بود

از عطــــــايش، بــــــــاز ســـــــــــوى پيكرش روحْ روان شد

ابــــــر فيضش بر سر اسلاميان، گوهر فشان است               بـــــــــادِ عــــــــدلش از فـــــــراز شرق تا مغرب وزان است

دادِ علــــمش شهــره دستان، شهود داستان است               حجّت كبــــــــرى ز بعــــــد حضرت صـــــــاحب زمان است

آنكـــــه از جـــودش زمين ساكن، گرايان آسمان شد

تا ولايت بـــــر ولـــــــىّ عصر (عج) مــــــى بـــــــاشد مقرّر                 تــــا نبـــــــوّت را محمّد (ص)، تا خلافت راست حيدر

تـــــــا كـــــــه شعر "هندى" است از شهد، چون قند مكرّر                 پــــــوستْ زندان، رگْ سنان و مژّهْ پيكان، موىْ نشتر

بـــــــــاد، آن كس را كـــــــه خصم جاه تو از انس و جان شد