|
محفل رندان
آيـــد آن روز كــــه خــــاك سر كويش باشم
تــــرك
جـــان كرده و آشفته رويَش باشم
ســـــــاغر روحفـــــــزا از كــــف لطفش گيرم
غافل
از هر دو جهان، بسته مويش باشم
ســـر نهــم بر قدمش، بوسه زنان تا دم مرگ
مست
تـــا صبح قيـامت ز سبويش باشم
همچـو پروانه بسوزم برِ شمعش، همه عمر
محـــو
چـون مىزده در روى نكويش باشم
رســـد آن روز كه در محفل رندان، سرمست
راز دار همـــــــه اســـرار مگــــويش باشم
يــــوسفـم، گـــــر نـــــزند بر سر بالينم سر
همچــــو
يعقـوب، دل آشفته بويش باشم
|
