|
مبتلاى دوست
بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست
بر
گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست
مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار
مـــن
جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست
كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب
انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟
مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد
اى
كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست
|
